นั่งเทิ่งเถียงฟังเสียงฟ้า อยู่หัวนายามฝนหลั่ง
กอดเข่านั่งจ้อก้อ โอ๋ย..เด้น้อ..คิดฮอดคน
แนมเมฆายามฟ้าหม่น สายลมบนนั้นพัดผ่าน
มาปุนปานน้องจากอ้าย ไปแล้วบ่ล่ำมอง..แท้นอ
ฝนซูสาดสะดุดต้อง ละอองฝนปนลมล่วง
กายหนาวหน่วงจนสะบั้น แต่ปานนั้นบ่ส่ำใจ
เจ้าผุไคไลลืมถิ่ม มิดอิ่มซิ่มได้ลงคอ
คิดพ้อบ่..น้อความหลัง ระหว่างเฮาแต่คราวกี้
น้องกับพี่เคยหลบฟ้า อยู่เถียงนาหม่องเก่าๆ
หนาว..กะได้ผ้าตาหม่อง ของอ้ายปันห่มนาง
ยามเสียงฟ้าฮ้องป้าง เจ้าคิงบางสะเดิดหลบ
หลงมาซบใส่อกชาย สะเทินอายไหว้ขอโทษ
บ่เคยโกรธเจ้าดอกหล่า บ่ถือสาเจ้าจักอย่าง
บัดนี้นางหนีห่างอ้าย แม่นไปลี้อยู่ที่ได๋
ได้ไผน้อห่มผ้าให้ หม่องได๋น้อพอลี้เสี่ยง
บาดยามเสียงฟ้าฮ้องฮึ่ม แม่นลืมอ้ายแล้วไป่น้อ..คนงามเอย
Bookmarks