มื่อนี่ผมเป็นสีว่างๆเพราะว่าไทยบ้านเพิ่นพากันกลับบ้านกันเหมิดครับ เลยเงียบๆเหงาๆ...ขอเริ่มเลยเด้อครับ จักมันสิมีประโยชน์บ่อกะลองอ่านเบิ่งครับ ผมเริ่มเป็นเด็กฝึกงานๆงานนี่ ตั้งแต่พ.ศ.2540เริ่มมาเรื่อยได้นั่งเฝ้าแต่คำว่าอดทน.ว่า.ต้องมีจักมื่อที่เฮาสิได้เปลี่ยนตำแหน่งจากลูกน้อง มาเป็นเจ้าของร้าน เฮ็ดงานบางทีเฮาบ่อได้ดั่งใจ นายจ้างเขากะว่าเฮา เฮ้ดช้าเขากะว่าเฮา ..เฮ็ดงานแนวนี่มันสิคุ้มเงินเดือนบ้อ หรือสิกลับไปเลี้ยงงัวอยู่บ้าน ..ผมกะต้องทน ทน ทนแล่วทนอีก การที่เฮาเป็นลูกน้องเงินเดือนมันกะหน่อยครับ บ่อพอกิน ค่าบ้าน ค่าข้าวมันกะตกลง ป้อกๆคือตกน้ำครับ กินข้าวยามบ่อมี กะต้องกินอาหารญี่ปุ่นคือมาม่า ย่านบ่ออิ่ม กะหน้าด้านไปขอข้าวเหนียวคนฮู้จัก มาเทรวมมาม่าครับ ตกสิ้นเดือนมา ค่าบ้านบ่อพอจ่าย ขอติดเพิ่นๆกะด่า ว่าบ่อมีเงินเช่า กะอย่าเช่า ไปนอนใต้สะพานโลด ...ป้าดๆๆมาเจ็บแท่ครับ
ผลที่คนเฮามีความอดทน แม้ว่ามันสิโดน กะคุ้มค่าครับ และแล่ว ปี2551ปลายๆผมกะมีโอกาสเปลี่ยนตำแหน่ง แล่ว ป้าดๆมาดีใจแท่ครับ แต่ ความรับผิดชอบมันกะหลายขึ้นกว่าเฮายืนเป็นลูกเจี้ยบเขาครับ...มื่อนี่ผมขอพอซำนี่ก่อนครับ ..สบายใจแล่ว ขอบคุณครับ
Bookmarks