จากการที่เราเกิดมาทุกคนก้อต้องมีความรักกันทุกคนแต่กะต้องยอมรับว่ามีทั้งสมหวังและผิดหวังกันทุกคนเนาะจ้าคนเขียนคือกันตั้งแต่ใหญ่มากะผิดหวังอยู่หลายครั้งคือกันมีครั้งหนึ่งในชีวิตที่อยากร่วมถ่ายทอดให้พี่น้องฟังอาจสิเป็นเตือนสติอย่าได้เฮ้ดจั้งผุเขียนเนาะจ้า
เมื่อฮักแล้วมันยากที่จะตัดใจง่ายๆๆได้ถ้ามื้อหนึ่งเจอคนที่ใช่เราทุ่มเทให้แล้วมันยากที่จะตัดใจพอมื้อนั้นมาถึงมันทำใจลำบากกับการที่ว่าบ่มีเขาแล้วมื้อนั้นในใจคิดแค่ว่าอยู่บนโลกนี่บ่ได้อีกแล้วขอตายดีกว่าบ่ได้คิดหยังเลยว่าตัวน้อยๆๆสิอยู่จั้งใดพ่อแม่น้องสิเป้นจั้งใด
รู้แต่ว่าบ่มีเขาแล้วตายดีกว่าขนาดบอกเขาว่าถ้าเธอเดินจากฉันไปฉันคงตายแน่ๆๆเเขากะยังบ่แยแสเลยบ่ฮุ้ว่าไปฆ่าโตตายย้อนเขาคนนั้นเห็ดหยัง ตอนนอนในโรงพยาบาลเป้นเดือนมีแต่แม่พ่อน้อง เบิ้งแม่ต้องมาดุแลทั้งที่ตัวเองตั้งสามสิบสี่ปีแล้วเช้ดขี่เช้ดฉี่เฮาแม่ถามว่า
เขาบ่ฮัก พ่อแม่พี่น้องยังฮักเด้อ ลูกเด้ะบ่ห่วงบ่ ไปห่วงคนที่เขาบ่แคร์เฮ้ดหยัง
น้ำตาไหลแค่บอกแม่ว่าลุกขอโทษแม่ บาปหลายที่แม่ต้องมาดูแล
มีแต่คำสัญญากับแม่ว่าต่อไปนี้ลูกสิฮักแต่พ่อกับแม่น้องและลุกท้อนั้น
สุมื้อนี้กะเลยบ่กล้าฮักไผอีกเลยขนาดคนที่อยู่นำสุมื้อเพิ้นฮักแต๋วขนาดยังฮักเพิ่นบ่เต็มร้อยเลยย่านๆๆจ้าย่านผิดหวังอีก
ที่เขียนมามื้อนี่กะคิดถึงสิ่งที่เจ้บปวดมาจ้าอาจสิไร้สาระกะได้แต่กะขอเขียนไดอารี่ที่เจ็บปวดไว้เตือนใจเจ้าของเสมอว่า
อย่าไปฮักไผอีกเด้อแต๋วเพราะเจ้าของใจอ่อนเหลือเกินมันอิทำใจบ่ได้อีก
มีธรรมะบทหนึ่งบอกว่า
ความรักที่ไม่สมหวังย่อมนำมาซึ่งความทุกข์.....ซึ่ง เป็นความทุกข์อันเกิดจากการพลัดพรากจากของรักของชอบเพราะเหตุแห่งการยึดมั่น ถือมั่นว่าเค้าหรือเธอคนนั้นเป็นของๆ เรา...เป็นคนของเรา....ซึ่งเป็นความรักที่อยู่บนพื้นฐานของการครอบครองอยาก เป็นเจ้าของโดยไม่เตรียมใจว่าสักวันหนึ่งความพลัดพรากอันเป็นธรรมดาของชีวิต จะมาถึง....ไม่ในวันใดก็วันหนึ่ง....ไม่ในรูปแบบใดก็รูปแบบหนึ่ง
Bookmarks