...................................
เช้าวันนึง..มะหมี่น้องเหมียวตัวโปรด คาบนกน้อยดิ้นแด่วๆในปากมุดรั้วเข้ามาในบ้าน..ต่าย รีบเข้าไปง้างปากเหมียว ค่อยๆประคบประหงมนกน้อยที่เพิ่งฝึกบินบ่ให้บอบช้ำ..หาที่นอนนุ่ม ให้อาหาร..รออนุบาลจนมันหายเจ็บ..หวังสิให้มีแฮงบินไปหาแม่นก..
แต่กะสายไปแล้ว.. 1 วันผ่านไปเขาบอบช้ำจนเกินเยียวยา....
ชีวิตน้อยๆ..ที่อาจดูไร้ค่า..แต่สำหรับคนฮักสัตว์มันยากสิทำใจบ่ให้หมองหม่น...
หลายครั้งที่เสียน้ำตาไปกับ การจากไปของสัตว์เลี้ยงที่เติบใหญ่มานำกัน..
ด้วยความรักและผูกพันราวเป็นสมาชิกคนนึง..ในครอบครัว
หลายครั้งที่ตาบวม..ขึ้นไปที่ทำงาน..เพื่อนๆกะบ่กล้าถาม..
เรื่องเล็กๆดูเหมือนไร้สาระสำหรับคนบางคน..แต่อาจเป็นเรื่องใหญ่
และมีคุณค่าต่อจิตใจสำหรับคนบางคน...โดยเฉพาะคนที่เป็นลูกโทนคือต่าย
ทุกครั้งที่มีการสูญเสีย.ด้วยเหตุใดก็ตามพยายามฝึกใจคิดว่า..
ชีวิต..มีพบก็ต้องมีจาก..เป็นวัฏจักรของสิ่งมีชีวิตที่หลีกหนีบ่พ้น..ความโศกเศร้ากะผ่อนคลาย
บ่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า..กับเรื่องราวร้ายๆของคนทำไมเราเข้มแข็งและทนได้เสมอ
แต่กับ สัตว์โลกตัวเล็กๆ ชีวิตน้อยๆของเขา..ทำไมจึงมีอิทธิพลต่อจิตใจของเรานัก
คนฮักสัตว์คือกันเท่านั้นจึงสิเข้าใจความรู้สึกนี้..
ต่ายขอกำลังใจจากผู้มีหัวใจเดียวกันแน้.....แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
Bookmarks