จำจากเจ้า เจียระจากไกลที่
แสนโสกีโศกเศร้า คราวสิฮ้างห่างนาง
หลั่งๆไห้ ชลเนตรนองตก
อุทกธาราไหล หลั่งฮวยฮำหน้า
ลาไลแล้ว กัลยาแก้วตาพี่
สิได้หนีฮามหาย ห่างไกลสายใจน้อง
ย่อนว่ากรรมเวรข้อง ขนังทวงถึงขนาด
บุพพชาติเก่าเกี้ยว กระทำอ้ายให้ห่างนาง
จำต้องห่างไกลหน้า ซาตามาดึงจ่อง
จำต้องพรากจากน้อง หนีหน้าให้ห่างเห็น…แล้วเยอ..
Bookmarks