เมื่อยามที่ผมไม่มีใคร
หลังจากที่ผมเรียนจบมีงานทำ เพื่อน ๆ ที่เข้ามาในชีวิตผมแต่ละช่วงวัยก็ห่างหายไปตามกาลเวลา ไม่ว่าเพื่อนสมัยเรียนประถม มัธยม ตอนเรียนมหาวิทยาลัย ตอนเป็น รปภ. ตอนทำงานบริษัท, ตอนเป็นทหารเกณฑ์ ฯลฯ
มันเป็นไปตามความเป็นไปของชีวิต คือ เมื่อมีพบก็ต้องมีจาก เมื่อมีพรากก็ต้องมีเจอ ก่อนที่จะมาพบกับบ้านมหาดอทคอมแห่งนี้ ผมมีเพื่อนในโลกไซเบอร์อยู่หลายกลุ่ม จนกระทั่งตอนนี้มีเฉพาะกลุ่มบ้านมหาดอทคอมเท่านั้น
หลายคนมองความไม่จีรังของมิตรภาพในโลกไซเบอร์ แต่เป็นสิ่งที่น่าอัศจรรย์ใจยิ่งนัก ที่โลกไซเบอร์อย่างบ้านมหาดอทคอม ยิ่งนานวันยิ่งแน่นแฟ้นอย่างน่าประหลาด ระยะเวลาที่ผ่านมา ผมได้รับมิตรภาพดี ๆ จากบ้านมหาดอทคอมมาโดยตลอด โดยเฉพาะพี่ ๆ น้อง ๆ คุ้มสามเสน ผมกล้าพูดได้เลยว่าเขาทั้งหลายคือส่วนหนึ่งในชีวิตผม แฮ่ม...แต่ถึงอย่างไรดีเจเด็กน้อยต้องมาก่อนอยู่ดี
และเว็บบ้านมหาดอทคอมก็คือส่วนหนึ่งในชีวิตผมเช่นกัน ที่ทำให้ผมได้พบกับมิตรภาพที่ดี ๆ อย่างนี้ หลายคนมองว่าผมเป็นฮีโร่ เป็นซูปเปอร์สตาร์ หรือเป็นโลโก้ของบ้านมหา โอ้เปล่า ๆ ๆ ...ไม่ต้องมาชมผม ผมไม่ต้องการอยากดังถึงขนาดนั้น (เว่าแล่วกะปุ้นท้องตะของ)
เอาเป็นว่าในยามที่ผมเหงา เศร้าซึม ไม่มีใคร ผมจะเข้ามาในเว็บบ้านมหาดอทคอมแห่งนี้ ก็จะได้กำลังใจกลับไปเสมอ แต่ก็มีบางครั้งบางอารมณ์ที่มีความรู้สึกว่า เอ๊ะ...ทำไมนะ
แต่เอาเถอะ...หากว่าเราบังเอิญไปนอนทับรังมดเข้า เราก็ขยับหนีจากมันไปนอนที่อื่น ดีกว่าจะต้มน้ำร้อนแล้วเอามาราดรังของมันเป็นไหน ๆ...เนาะแมนบ้อ
อ้างข้อความนี้
กระทู้ต้นฉบับโดยคุณ พล พระยาแล
Bookmarks