ในวันที่คุณส่งข่าวมาบอกทางเมล์ ว่า
ขับรถอัดกำแพงดีที่ป่่าไม้มาช่วย คุณไม่ต้องเป็นห่วงดูแลรักษาสุขภาพด้วย เพียงข้อความสั้นๆ ที่คุณส่งข่าวให้รู้
น้ำตาเจ้ากรรม มาก่อนใครเพื่อน มือคว้าหาโทรศัพท์ ทั้งที่รู้เต็มอกว่าโทรไปก็ไม่ติด ติดต่อไม่ได้คุณปิดเครื่อง ใจสั่นไหว หมดเรี่ยวแรง ใจร้องเรียกหาคุณขาคุณ อยู่ไหนเป็นอย่างไรบ้าง ฉันจะถามข่าวคุณได้ที่ไหน สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ รอ ๆ รอคุณติดต่อมา ช่วงเวลาช่างช้าเหลือเกิน ฉันไม่รู้สึกหิว ขมคอ อยู่ในบ้านมองออกนอกหน้าต่างส่งสายตามองหาคุณ แต่ที่ไหนล่ะ คุณอยู่ไหน ซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่มนอนมองสายฝนกระทบกระจก น้ำตาไหลแข่งกับสายฝน.....อีกนานแค่ไหนกับการรอรอที่คุณว่างโทรมาหา....และวันนี้กับข้อความที่ว่า
ขับรถอัดกำแพง.....จะไม่ใจร้ายกับฉันเกินไปหรือกับการส่งข่าวเพียงแค่นี้...หัวใจฉันมันสะอื้น
Bookmarks