ทุกค่ำคืน ยืนเหม่อลอยคอยนวลน้อง
ตาจับจ้องแสงแห่งจันทร์วันฟ้าสวย
ชั่วชีวี ...ความรักนี้...ไม่อำนวย
เปรียบคนป่วย...ซานซม...จ่อมจมรอ
ดอกม่วงบานกลิ่นหอมหวลให้ชวนฝัน
คิดถึงวัน...คืนเก่าให้ ชวนใจพ้อ
นั่งเคียงกัน...จ้องมองจันทร์ เคล้าเคลียคลอ
สุขเกินพอ..ขอวางใจ..ไว้เพียงเรา
แต่แก้วตามาลาไกลไม่หวนคืน
พี่สะอื้น....ทุกข์ปน ระคนเหงา
รักจากไปเหลือทิ้งไว้แค่เพียงเงา
กับความเศร้า..เคียงคู่อยู่เรื่อยมา
คราวเดือนดับ..ลับลง พี่คงเพ้อ
คอยแต่เธอ..คนึงใจ..ไฝ่ผันหา
แม้นจันทร์ดับ ..ลับลาไป จากฟากฟ้า
ใจพี่ยา..ไม่ลับไป..ไกลจากนาง.....
Bookmarks