สวัสดีครับ พี่น้องครับ มีนิทานมาเว่าสู่ฟังครับ อิอิ นานมาแล้วมีชายคนหนึ่ง(หลายคนกะได่) ได้ เดินทางมาจากเมืองไกล หรือว่าออกมาไกลบ้านมาสู่เมืองที่มีความเจริญ จนว่าได้มาพบ ที่แห่งหนึ่ง ที่เขามาแล้ว มีความสุข ทางใจ กาย ต่อมาวันหนึ่ง ชายคนนั่น มีโอกาส ทำงานแบบว่า ได้เงินเดือนหลายๆๆ เพื่อนกะหลาย เกิดความอิจฉากันละบาดนิ อิอิ คนกะดาย ความพอดีบ่มีเนาะ เห็นคนอื่นได้ดีบ่ได้ มึงล้มกูจะข้าม ต่อมาเพื่อนคนนี้ที่เขาดว่าเขาไว่ใจได้มากที่สุด แต่มันบ่ใช่ เพื่อนคนนั่น คือ คนที่อิจฉา มาตลอด ทำเหมือนกัน ทำไมถึงไม่ได้อย่างมัน (มันคิด)ในเมื่อเกิดความอิจฉาชายคนนั่นกะทำทุกวิถีทางที่สิเฮ็ดให้เพื่อน ล้มจม ทั้งหลอกกกิน หลอกใช้ ประจบประแจงทุกอย่าง หลอกเอาตัง และอีกหลายๆๆอย่าง ดังคำเขาว่าเนาะ พี่น้อง เพื่อนกินหาง่ายเพื่อนตายหายากจนในที่สุด คนที่พยามที่สิให้เพื่อนล่มจม กะพอสามารถทำได้ เพราะว่า คนฮัก หลายกว่าคนชัง การประจบประแจง ในที่สุด คนกะรู้กันทั้งบาง คนที่มีจิตใจที่บ่ดี ในที่สุดกะแพ้ เริ่มจากแพ้ใจตัวเองก่อน คนที่อยู่เสยๆๆเป็นคนชนะ เพราะฉะนั้น ถึงต้องมีคนฮักและคนชัง เพื่อนที่ดี จึงไม่จำเป็นต้องรวย เพื่อนที่ดี อยู่ที่ใจ ไว้ใจกันได้ เพื่อนที่ดี คือเพื่อนที่ตายแทนเพื่อนได้ เพื่อนที่ดีต้องไม่อิจฉากัน เพื่อนที่ดีต้องไม่ตีท้ายครัวกัน ฮัก กันไว้ดีกั่วชังกัน อย่าสิเพแตกม่างคือน้ำถืกเข่าเหนียว เรื่องเล็กๆๆอย่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่
ปล. อย่างงเด้อ พี่น้อง คนเขียนกะงง
Bookmarks