แสงอุทัยม้มขอบฟ้า เป็นเวลาเข้ามื่อใหม่
อรุณใสส่องแจ้ง ได้แยงแล้วเปิดบอเป็น
ยามแลงเห็นตะเว็นค่อย ตะเว็นถอยกลับหม่องเก่า
ใจของคนมันสุดเศร้า มันเหงาแท้ในอุรา
ยามแสงส่องมองแจ่มจ้า กลางเว็นมามันอบอุ่น
โลกพาหมุนสั่งจุดไว้ กำหนดให้ได้เปลี่ยนกาล
สิเอาหยังมาคัดค้าน ของเหตุการณ์ธรรมชาติ นี่แหล่ว
บอแมนแนวสิไปจับ คั่นจ่องดึงดอกเอาไว้
ตะเว็นกายไปลับม้ม ความมืดมิดมาปิดบัง
แมนอีหยังกะบอหาญ มาต่อสานหรือแทนได้
เอาแสงไฟเป็นหมู่เว้า แทนความเหงาเอาไปก่อน
แสงนิออนบอซ่ำแท้ ยังแลจ้องถ่าตะเว็นนี่แหล่ว
Bookmarks