น่าจะบอกสักคำ...
... เห็นพี่น้อง บ้านมหา จะไปจะมา ก็บอกลาบอกข่าว อ่านแล้วก็ปลื้ม... แต่น้องคนนี้สิ
ไม่บอกลาสักคำ รู้ไหมหนอว่าพี่คิดถึง และพี่ตามหาน้องอยู่ ...
... ผมออกเดินทางจากที่ทำงาน พร้อมพี่จ่าคู่ใจ ไปตามหาน้องนายสิบ ที่หนีไปจากหน่วย โดยไม่บอกลา โดยนำหนังสือ
และสำเนาภาพถ่าย ไปขอความร่วมมือ จาก ตำรวจ โคกสูง ตำรวจตาพระยา ก็ขอขอบคุณเจ้าหน้าที่ตำรวจทุกท่านเลย
หลังจากนั้น เดินทางต่อเข้าหมู่บ้านเพื่อ พบกำนัน ผู้ใหญ่บ้าน เผื่อท่านจะมีเบาะแส หรือพบเห็นน้องคนนี้ “น้องชมพู่”
... น้องชมพู่ เพศชาย ยศสิบเอก อายุ ๒๗ ปี สูง ๑๗๐ ซม. ผอม ผิวขาว ผมหยักโสก... เผื่อพี่น้องบ้านมหาพบเห็น...ครับ
เวลาขณะนั้นใกล้เที่ยงพอดี สองข้างทางเห็นพี่น้องกำลังเกี่ยวข้าวกัน และอีกกลุ่มกำลังตั้งวงจะกินข้าวกัน ก็เลยแวะเข้า
ไปถามเผื่อว่าน้องชมพู่มาจีบลูกสาวบ้านนี้ โป๊ก ๆๆ พี่น้องกลุ่มนี้กำลังตำถั่ว เห็นกระติบข้าวเหนียว กลิ่นปลาร้า ไม่ไหว
เลย กองทัพเดินด้วยท้อง บอกพี่จ่า เราหาอะไรรองท้องก่อน ได้ก๋วยเตี๋ยว ผมกินไปสองชาม ผมคิดว่าเจ้านี้อร่อยที่สุดในโลก
เครื่องปรุง มีน้ำปลา น้ำตาลทราย พริกป่นเท่านั้น...
.... ต่อจากนั้น ไปสถานีตำรวจตาพระยา ชั้นล่างเงียบ เจอแต่ทหารอากาศ เดินขึ้นไปชั้นสอง เดินสองห้องไม่เจอใคร ....
นั่นแน่...นักสู้ลูกข้าวเหนียวตัวจริง ... มารวมกลุ่มกันปั้นข้าวเหนียวกับแจ่ว ผักกาดปลูกเอง หลังจากแจ้งจุดประสงค์ให้ทราบแล้ว
มุ่งหน้าไปจุดผ่อนปรนช่องตาพระยา เผื่อน้องชมพู่ละเมอ เดินข้ามไปฝั่งกัมพูชา... นำรายละเอียดให้
เจ้าหน้าที่ด่านตรวจคนเข้าเมืองได้ตรวจสอบ...
... กลับมาเถอะน้อง ตอนนี้ยังให้อภัยอยู่....
อ้างข้อความนี้
Bookmarks