อากาศหนาว มาพร้อมกับความเหงา...

[สาวหล่า]

เนิ่นนานเท่าไรไม่รู้ที่รอเธอ น้ำตาเอ่อ...กับคืนวันที่ไกลห่าง...นานแค่ไหน ไม่อาจรู้ว่าใช้เวลาเนิ่นนานเพียงใด
ท่ามกลางความเปล่าไร้...รู้เพียงใจรอแต่เธอ ยังอยู่ตรงนี้แม้จะเหงาและเดียวดาย จะอยู่รอเป็นที่สุดท้ายให้เธอกลับมาหา
หากวันใดเธออ่อนล้าจนมีน้ำตา ที่เดิมที่เห็นค่าและรักเธอเสมอมาคือ..ฉันเอง..อาจดูเหมือนว่างมงาย ที่ยังรอใครสักคน
แม้ไม่อาจรู้ได้เลยว่าเธอจะกลับมาเมื่อไร หรือจะลาจากกันไปแล้วทั้งชีวิต แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหม
เป็นคำถามที่ยังค้างคาใจตลอดมา แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงไว้ซึ่งคำว่า “รอ”สวัสดีความร้าวราวที่เข้ามาทักทายและอยู่เป็นเพื่อนฉันอย่างสม่ำเสมอ มันเป็นของขวัญชิ้นเดียวที่เธอได้มอบให้กับฉันก่อนความห่างเหินจะเข้ามาแทนที่ความผูกพัน
ฉันไม่ได้อยากเก็บมันไว้หรอกของขวัญชิ้นนี้ เพราะมันทำให้ฉันเจ็บ บ่อยครั้งที่ฉันขว้างปามันออกไป ไม่นานมันก็กลับมา
คล้ายจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว แต่ก็ช่างเถอะ...ถึงอย่างไรฉันก็ยังทนไหว ถ้าใจฉันมันทนได้ทนไป
ในทุก ๆ วันเธอรู้ไหม ฉันมีของขวัญมาฝากให้เธอเช่นกัน ส่งผ่านฟากฟ้าที่แสนไกล ส่งมาเรื่อย ๆ และมากขึ้นทุกวัน
นั่นคือ ความรัก ความห่วงใย และคิดถึง อืม...ต้องขอโทษด้วยที่ของขวัญเหล่านี้ไม่ได้ผูกโบว์ไปให้
จะมีก็เพียงแต่สายใยที่ฉันใช้ผูกแทนโบว์ มันอาจไม่มีตัวตน และมองไม่เห็นแต่หากเพียงเธอจะสัมผัสด้วยหัวใจของเธอ
บางทีเธออาจจะรับรู้ถึงความรู้สึกของใครคนหนึ่ง ณ อีกฝั่งฟ้า ที่ยังรอรับรู้ความรู้สึกอย่างนี้จากเธอเช่นกัน
เรื่องบางเรื่องก็ยากจะบอกเหตุผลเรื่องง่าย ๆ บางคนก็ตอบไม่ได้ ทำไมไม่เลิก ทำไมไม่หยุด ทำไมไม่ไป
ตัวห่างมาได้ แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจไม่ห่างมากี่เดือนกี่ปีแล้วที่เราไม่ได้พูดกัน มันนานมากเลยนะ นานเสียจนฉันใจหาย
บ่อยครั้งที่ต้องทอดถอนลมหายใจ ฉันรู้สึกเคว้งคว้างและคิดถึงเธอเหลือเกิน คิดถึงคำพูดเก่า ๆ ที่เธอเคยบอกกัน คิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นเธอ บางครั้งน้ำตาปริ่มแต่ก็ยังเผยยิ้มอย่างสุขใจ เธอที่อยู่แสนไกลจะรู้บ้างไหม
ว่าคนที่อยู่ที่นี่อยู่ได้ด้วยวิธีไหน ฉันมีความสุขในทุกอาทรที่ส่งไป บอกได้ว่าเต็มใจ แม้รู้ว่าเป็นฝ่ายเดียวที่ฝันใฝ่และคิดถึง ทุกโมงยามฉันเฝ้ามองเส้นทางที่เธอก้าวเดิน มันห่างไกลห่างออกไปทุกที แม้เราจะอยู่ในถนนสายเดียวกัน แต่เธอเดินไปทางฝั่งซ้ายอย่างทรนง ไม่คงไว้ซึ่งเยื่อใย ส่วนฉันเดินไปทางขวาและแบกรับเศษฝันวันวานอย่างทะนุถนอม
ทุกครั้งที่คิดถึงเธอฉันเคยออกเดินทางไปถนนฝั่งซ้าย เพราะมันอาจจะทำให้ฉันได้พบเธอบ้าง แต่เปล่าเลย...ฉันไม่เคยพบเธอ เธอคงมุ่งหน้าเดินตามหาสิ่งที่เธอค้นหาออกไปไกลมากแล้วฉันก็ได้แต่หวังไว้ว่า ณ จุดศูนย์กลางของเส้นทางคงมีสักวันที่ฉันและเธอ จะลดความทิฐิลงบ้าง และหันกลับมาจากที่ของตน
กลับมาเจอกัน ณ จุดศูนย์กลางของเส้นทางที่รวมความรักและสิ่งดีดีเอาไว้...อย่าแปลกใจเลยหากฉันจะยึดติดกับคำว่า “รอ” แม้ใครจะหาว่าฉันงมงาย แต่หากเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้ฉันอบอุ่นใจขึ้นมาบ้าง ได้โปรดให้ฉันทำ เพราะเหตุผลเดียวที่รอ คือ รักเธอที่เดิมแห่งนี้ยังเป็นของเธออยู่เสมอ ยังไม่มีใครมาแทนเธอตั้งแต่เธอจากไปที่เดิมแห่งนี้...ตรงนี้ ฉันยังเก็บไว้และฉันยังมีที่ว่างในใจสำหรับเธอไม่ผิดใช่ไหมที่ฉันจะยังรักเธอแม้ว่าเธอกับฉันวันนี้จะอยู่ไกลแสนไกล…
ก็ยังจะรออย่างมีความหวังยังคงไม่เปลี่ยนไปไม่ว่าใครจะมองว่าฉันงมงาย..ฉันก็จะรักเธอในความหวาดหวั่นท่ามกลางวันและคืน
ฉันพร้อมจะหยิบยื่นความคงมั่นไปให้ให้เธอเชื่อได้ว่า อีกกี่ร้อยพันความห่างไกลใจเราจะสื่อถึงใจ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป ในความรัก…

[ร้อยหมื่นพันไมล์ไกลบ้าน]

ว้าว อ่านแล้วซึ้งในความรัก ความมั่นคงจังค่ะ
ขอเอาใจช่วยให้น้องหล่าสมหวังในความรักค่ะ

[mewcoppy]

เหงาหนักมาหาอ้ายเด้อ ถ่าเสมอ..ความรักมันเฮ็ดให้คนตาฝาด

[โยเกิร์ต จัง]

เหงาหนักมาหาอ้ายเด้อ ถ่าเสมอ..ความรักมันเฮ็ดให้คนตาฝาด

บาดความรักของน้องโยคือเฮ็ดให้น้องโยตาสีชมพู น้อบาดนี้

[สะใภ้อิสาน]

ถ้าเราจะ ยึดมั่นและ มีจิตใจที่มั่นคงให้กับคนคนหนึ่งที่เรารัก
สำหรับนิ คิดว่าไท่ใช่เรื่องงมงาย ถึงแม้รู้ว่ารอ รออย่างไร้ความหวังก็ยังจะรอ
ขอเป็นเพื่อนและเป็นกำลังใจ ร่วมรอ รอรักที่จะกลับคืนมา
นานแค่ไหนก็จะรอ