ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมมีเริ่มต้นและมีสิ้นสุด ผมเคยเดินบนถนนหลาย ๆ สาย ทางในโลกไซเบอร์ ถนนแต่ละสายบางสายก็สั้น บางสายก็ยาว บางสายทางดูแล้วก็ไม่กล้าที่จะก้าวเดิน
จนมาถึงถนนสายหนึ่ง เห็นป้ายเข้าหมู่บ้านเขียนว่า บ้านมหาดอทคอม ผมก็จึงลองเดินดู เพราะเห็นคนที่อยู่ข้าง ๆ เดินล่วงหน้ามาแล้วระยะหนึ่ง
สามปีที่ผมเดินบนถนนสายนี้ มีพี่ ๆ น้อง ๆ และเพื่อน ๆ ร่วมเดินทางมากมาย ทุกคนมีไมตรีจิตที่ดีต่อผม คอยให้กำลังใจผมเมื่อผมเหนื่อย คอยยื่นน้ำให้ผมยามที่ผมกระหาย ยื่นผ้าเย็นให้ผมยามที่ผมร้อน พยุงให้ผมเดินยามที่ผมเหนื่อยล้า
ผมเดินมาถึงกลุ่มคนที่เคยเดินมาก่อนผม ทุกคนให้การต้อนรับผมอย่างดีในฐานะสมาชิกใหม่ จนกระทั่งพวกเขาพาผมไปพบกันคนสร้างถนนสายนี้ ซึ่งผมก็อยากจะรู้มานานแล้วว่าเขาคือใคร ?
คนสร้างถนนสายนี้ยกมือไหว้ผมอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน ผมมองดูเขาก็เป็นคนธรรมดา แต่ผมมองลึกไปถึงภายในจิตใจของเขา มองลึกไปถึงความนึกคิดของเขา และมองดูการวางตัวของเขา ทำให้ผมมีความรักและศรัทธา ที่จะเดินร่วมทางกับเขาโดยไม่มีข้อแม้
และคิดว่าการที่เขาได้นำความรู้ความสามารถ สร้างถนนสายนี้ให้ผู้คนมากมายได้เดิน ให้ผู้คนมากมายได้พบกันระหว่างเดินทาง เกิดมิตรภาพต่าง ๆ มากมาย พบญาติมิตร พบเพื่อน และบางคนก็ได้พบรัก แต่งงานกันก็เพราะพบกันบนถนนสายนี้
ที่สำคัญได้เปลี่ยนความคิดที่สันโดษของผม ไม่ยุ่งไม่เกี่ยวกับใคร กินแล้วก็นอน ห้องข้าง ๆ แทบจะไม่เคยเห็นหน้าผมด้วยซ้ำ ให้มาพบกับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่มีน้ำใจกับผม ห้องพักของผมตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ได้ต้อนรับกลุ่มคนเหล่านั้นไม่ต่ำกว่าร้อยกว่าคนทั้งในประเทศและต่างประเทศ ให้มานั่งกินข้าวด้วยกันได้ และทำกิจกรรมต่าง ๆ ร่วมกันอย่างลงตัว ผมมองดูแล้วมีความสุขอย่างที่สุด
ผู้คนเหล่านี้คือใครผมไม่เคยรู้จักมาก่อน บางคนพบกันแค่ครั้งเดียวก็หายไป บางคนนาน ๆ พบกันครั้งหนึ่ง บางคนพบกันอาทิตย์ละหลาย ๆ ครั้ง เพื่อนฝูงที่เคยมีอยู่ก่อนหน้านี้ หลบหนีลี้หายไปหมด บางคนโทรมาถามผมว่ายังมีชีวิตอยู่หรือไม่
ผมจะเดินบนถนนสายนี้อีกนานแค่ไหน ? คือคำถามที่ผมถามกับตัวเอง ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้ผมไม่เคยคิดจะตั้งคำถามนี้กับตัวเอง
ผมเคยคิดที่จะเดินหันหลังกลับ แต่ระหว่างที่จะเดินกลับนั้น กลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง ได้บอกกับผมว่า เขาจะเป็นเพื่อนร่วมเดินทางไปกับผมทุก ๆ ที่ที่ผมไป คำพูดสั้น ๆ แม้จะเรียกความชุ่มชื้นในหัวใจได้มาก จนแบ่งปันมาสู่ดวงตาได้ก็ตาม แต่ผมก็ไม่ค่อยปลื้มเท่าใดนัก เพราะผมไม่หวังที่จะชนะใคร...ซึ่งมันไม่ใช่...ผมไม่ต้องการชัยชนะ ผมขอยอมแพ้ดีกว่าหากผมสู้ไม่ได้ หรือเห็นว่าจะก่อให้เกิดความไม่เข้าใจ เพราะนั่นมันเป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่สำหรับผมเสมอ
ผมหันหลังกลับไปมองถนนสายนี้อีกครั้ง ก่อนที่จะเดินจากไปเหมือนกับที่น้อง ๆ ผมบางคน ที่ได้เดินออกไปและบอกว่า โปร่ง โล่งสบาย เหมือนยกภูเขาออกจากอก แต่เขายังคงมาสอดส่องดูแลอยู่เป็นระยะ ๆ ด้วยความห่วงใย
ผมทราบมาว่า กลุ่มคนที่ร่วมกันสร้างถนนสายนี้บอกกับผมว่า กว่าจะสร้างถนนสายนี้ขึ้นมาได้ ผ่านปัญหาและอุปสรรคมาอย่างมากมาย บางวันทำงานกันจนสว่างหามรุ่งหามค่ำ ทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจ โดยไม่ได้หวังสิ่งใดตอบแทน เขาเหล่านั้นน่าชื่นชมอย่างยิ่ง
ผมกลับมามองตัวเอง ...เหมือนผมกำลังเห็นแก่ตัวที่ทิ้งให้เพื่อนร่วมเดินทางของผมไว้ตามลำพัง กำลังใจจากหลาย ๆ คน ทำให้ผมหันกลับมาเดินบนถนนสายนี้อีกครั้ง...และ...จนกว่าวันนั้นจะมาถึง แล้วผมจะมาตั้งคำถามกับตัวเองใหม่อีกหน
ปล. ผมไม่ได้ท้อ หรือเหนื่อยใจอะไรนะครับ เพียงแต่นี่คือคำเกริ่นของเพลงที่ผมจะเปิดต่อไปนี้ คือเพลง ...อยากเล่าให้เธอฟัง...ของสาธิต ทองจันทร์ ต่างหากล่ะ ...ป๊าด
Bookmarks