คุณพ่อคำพันธ์ สัจจาสังข์
คุณพ่อของอี๊ทเองค่ะ
เป็นภาพสมัยที่พ่อยังหนุ่มๆมั้งถ้าจำไม่ผิด
พ่อเข้าทำงานเป็นนักการภารโรงที่โรงเรียนบ้านท่าหินโงม
ตอนที่อี๊ทยังไม่เข้าโรงเรียนชั้นอนุบาล
แต่ใจอยากไปเรียนจริงๆ พ่อเล่าให้ฟังว่าต้องร้องไห้ไปโรงเรียน
พ่อต้องเอาซ้อนท้ายจักรยานตราจรเข้สีน้ำตาล
ตรงเบาะข้างหลังจะเป็นเหล็กแข็งๆไม่มีฟองน้ำเหมือนสมัยนี้นะคะ
พ่อจะเอาผ้าขาวม้าซ้อนกันพับๆหลายชันทำเป็นเบาะรองนั่ง
เพื่อไม่ให้อี๊ทเจ็บก้น และเวลานั่งก็จะกอดเอวพ่อ
สมัยก่อนถนนไม่มีลาดยางหรือคอนกรีตหรอกค่ะ ลูกรัง
หรือไม่ก็ทุลักทุเล กระโดดไปยังกบ
อี๊ทเข้าอนุบาลตอน 2529 อยู่โรงเรียนเดียวกับพ่อจนชั้น ป 5
พอ ป 6 พ่อให้ย้ายไปเรียนในเมือง สอบเข้าม.1ที่โรงเรียนสตรีชัยภูมิ
จนจบ ม. 6 ระยะเวลายาวนานที่พ่อกับแม่เลี้ยงอี๊ท ถึงแม้พ่อจะทำงาน
เป็นภารโรงแต่อาชีพหลักคือทำไร่ และทำสวนผัก
พ่อปลูกผักแม่ขายผักเลี้ยงอี๊ทมา อี๊ทโตมาได้ทุกวันนี้ก็เพราะ
สวนผักน้ำพักน้ำแรงของท่าน
...วันนี้พ่ออี๊ทแก่มากแล้วค่ะ ท่าทำงานมานานมาก
วันนี้พ่อพักผ่อนได้แล้ว ปีหน้าอี๊ทก็จะพาพ่อกับแม่
ไปรับปริญญา ตอนนี้ว่าที่นักเทคนิคการแพทย์คนใหม่
จะเลี้ยงดูพ่อกับแม่เองค่ะ อี๊ทฮักพ่อกับแม่เด้อจ้า
Bookmarks