เส้นทางฝันพลันมาฮอด ซอดทางแพร่งแบ่งทางเดิน
จำเผชิญกับความเจ็บ ตามสะเต็ปของคนพ่าย
อยากห่างหายให้ไกลหน้า เมื่อเจ้าลาไปหาใหม่
จากนี้ไปสิไกลเจ้า ไฟเผาร่างสิห่างเธอ
กลับมาเจอเธอจนได้ โลกกว้างใหญ่หลายถนน
ส่างมาวนเวียนบรรจบ พบพ้อกันในวันนี้
เมื่อเธอมีคนเคียงข้าง ควงแขนย่างอย่างมีสุข
คนที่อุกนั้นแม่นเฮา เศร้าโศกตรมระทมกั้น
ใจเริ่มสั่นพลันหูอื้อ แขนขามือคือล้าหล่อย
ดุจดั่งคนขี้ใจน้อย น้ำตาย้อยหยาดหย่าวลง
แม่นใจคงยังฮักหมั่น ถึงเลิกกันบ่เลิกเจ็บ
บ่แม่นเล็บที่หยิกกาย คราวเดียวหายคลายเจ็บจ้อย
หากเป็นฮอยหัวใจฮ้าง เมื่อฮักจางใจม้างหมุ่น
ที่คุกรุ่นคือความเจ็บ เป็นคอนเซ็บของคนแพ้
ได้แต่แลหลิงล่ำน้อง กับครอบครองความหมองหม่น
เจ็บส่ำได๋อ้ายสิทน จนไปถึงวันสุดท้าย มื้อที่อ้าย..ตายจากเธอ..



ห่างหายไปหลายมื้อ มาคือเป็นสั่นๆจั่งได๋ดอกครับ ม่วนบ่ม่วนกะสุดแท้แต่สิพิจาระซอมเบิ่ง ตามความรู้สึกนึกคิดและจินตนาการ..สั่นดอกหว๋า..