เถิงฤดูเดือนจ้อ พอศอสิกายผ่าน
ดอกไม้บานฮ่วงเฮ้า หอมกุ้มกะพ่องโฮย
สายลมโชยเชยไม้ ไพรยะพฤกษ์สุคนธา
วาสนาสะพรั่งแซง หอมแฮงโฮยเฮ้า
คนใจเหงาอ่าวโอ้ คณิงโอ่เถิงสาว
ชลธารรินไหล เนตรนองนำน้อง
เจ็บย่อนจ่องพ่องงานยุ่ง นุงนังเหมิดทางปล่อย
อดได้เว้านำนารถน้อย จักคำแล้วจั่งห่างกัน แน่เนาะ
ฮามห่างหายหลายพันลี้ สิเนหาสุดที่ป่วง
แต่หากดวงจิตอ้าย บ่หยับย้ายยังอยู่น่ำ ดอกนา
แม่นว่ายินเสียงซ้อง ดุริยางค์เสียงเสพ กะดีแหล่ว
บ่ปานเสียงปากเจ้า ที่ออยเว้าต่อพี่ชาย
แม่นว่าเสียงแคนไค้ ขานซอพิณพาทย์
บ่ท่อนารถอุ่นเอิ้น เชิญอ้ายเข้าฮ่วมภาชน์
แม่นว่าของกินล้น เต็มภาชน์อ้ายหาแต่ง กะตามแหล่ว
บ่ท่อแจ่วถ้วยน้อย ที่นางน้องสู่พี่กิน
แม่นว่าสิบคนเว้า ซาวคนมาปาก
หากบ่ม่วนในมะโน คือเจ้าโสนำอ้าย
แม่นหลากหลายสุวรรณเกี้ยว กวมคอฮ้อยฮอบ
หากบ่ชอบคือแขนแก้ว กวมอ้ายบาดสินอน
สุดอาวรณ์ถอนใจท้อ กรรมใด๋น้อ มาพรากข้างนางไกลพี่
ส่างมามิดซี่ลี่ วันเดือนปีสิผ่านพ้น ใจคนนี้สิเปลี่ยนนำ..บ่น้อ..นางเอ้ย..
Bookmarks