เช้าตรู่เมื่อต้นอาทิตย์ที่ผ่านมาวันหนึ่ง ขณะที่จวนเวลารถไฟเที่ยวที่เคยขึ้นเป็นประจำทุกวันกำลังจะมาแล้ว เสียงประกาศเตือนจากนายท่าของสถานีรถไฟก็ดังขึ้นว่า รถไฟกำลังจะมาแล้วให้อยู่ห่างจากเส้นเหลืองด้วย แล้วก็จะมีนายท่าอีกคน มายืนจังก้า รอรับขบวนและเชคความเรียบร้อยของท่า ว่าไม่มีสิ่งใดขวางกั้นหรือคนกระโดดลงไปรอให้รถไฟบดแน่นอน
( มันมีบ่อยๆ)
พลัน..ยัยจอมยุ่งก็ถามแม่ขึ้นมาว่า.."แม่ๆ เนื้อคนอร่อยมั๊ย.."
ฉันซึ่งกำลังรอมองหัวรถไฟที่ค่อยๆเคลื่อนเข้ามาและคอยเชคว่าตรงไหนจะมีที่นั่งว่างๆอย่างใจจดจ่อ.. พอได้ยินคำถามหล่อนเข้าก็ให้อึ้งประกอบกับงงๆอยู่ในใจ ว่าหล่อนถามถูกไหม ฉันมองหล่อนพร้อมกับขะย่อนคอและขมวดคิ้วอย่างอัตโนมัติ .. แสดงสีหน้าว่า งงระคนแปลกใจ อารมณ์ว่า "หล่อนจะเปลี่ยนคำถามก็ได้นะ.. ถ้าพูดผิด.."
หล่อนดูจะรับรู้ความหมายของสีหน้าแม่ แต่นั่นดูเหมือนไม่ใช่เรื่องที่หล่อนสนใจ จึงยังย้ำคำถามเดิมว่า ".. นี่..แม่ เนื้อคนอ่ะ อร่อยไหม..?? "
ฉันตอบไปผ่านๆ ว่า.." ไม่รู้สิ ไม่อร่อยม้าง ไม่เคยกินอ่ะ ใครเค้ากินคนกัน เค้าไม่กินเนื้อคนกันหรอก.. " พร้อมกับก้าวขึ้นรถไฟ พร้อมดึงแขนหล่อนขึ้นตาม และน้ำเสียงฉันมันอาจจะยังฟังไม่เคลียร์นัก หรือหล่อนคิดอะไรอยู่..ฉันก็สุดรู้เท่าเทียมจินตนาการของเธอ
เธอเดินตามแต่ยังถามในสิ่งที่ค้างติดอยู่ในใจของเธอ(ม้าง) ว่า "..อ่าว แล้วทำไมกินเนื้อหมูได้อ่ะแม่ แล้วทำไมกินเนื้อวัวกันล่ะแม่.." ฉันเริ่มเงียบ ตอบคำถามเธอไม่ทัน คือกำลังหาคำพูดที่ฟังเข้าใจง่ายๆ แต่ไม่ทันหล่อนซะแล้ว...
"......เนี้ยะ เนื้อวัวก่อนกินต้องตัดก่อนใช่ไหมแม่(ที่ญี่ปุ่นไม่มีควายค่ะ จึงไม่มีเนื้อควายและหล่อนเองก็ยังไม่รู้จักควาย)..แล้วยังงั้นเลือดต้องออกใช่ไหมแม่.. หมูด้วย ปลาด้วย เลือดออกเยอะๆ ใช่ไหม แบบนี้ก็เจ็บสิ แบบนี้ก็ต้องฆ่าก่อนสิ โหยย น่าสงสาร ทำไมคนกินพวกมันอ่ะ มันต้องเจ็บใช่ไหม ตัดเนื้อมัน ฆ่ามัน ปลาด้วย กุ้งด้วย ทุกอย่างเลย สิ่งมีชีวิตอ่ะ น่าสงสารอ่ะแม่........"
....(ฉันขอสารภาพตอนนี้เลยว่า ฉันเพิ่งรู้คำว่าสิ่งมีชีวิตของภาษาญี่ปุ่นจากหล่อนวันนั้นแร่ะ แฮะๆ) .. (กลับมาที่สิ่งชีวิตค่ะ ฮ่าๆ
)
" ..ทำไมคนไม่ทำเอง อยากกินอะไรก็ทำเอง ปลูกผักอ่ะ ก็ปลูกก็ได้ กินแต่ผัก..(เธอยังไม่รู้ว่าผักก็คือสิ่งมีชีวิต คงคิดว่าผักไม่มีเลือด..
)..อย่ากินพวกสิ่งมีชีวิตสิ..มันเจ็บอ่ะ ตัดเนื้อมัน ฆ่ามัน เลือดมันออกอ่ะ ..."
ฉันอึ้งค่ะ พูดตามเธอไม่ทัน ตอบเธอไม่ได้เลย.. ตาก็มองหาเก้าอี้นั่งที่ว่างอยู่พร้อมกับจูงแขนเธอไปอย่างอารมณ์แบบเคว้งๆ ได้แต่ตอบเธอไปตามความคิดตัวเองที่คล้อยตามคำพูดของเด็กที่ไร้เดียงสาแบบเห็นด้วยระคนเอ็นดู(..และแอบภูมิใจเล็กๆในใจด้วยแร่ะ อิอิอิ)... ว่า... "..อืมๆ นะๆ..ลูกนะ.."
บ่อยครั้งที่ฉันตอบคำถามเธอฝืดๆในยามที่เธอถาม เธอเหมือนจะเข้าใจไปเองว่า "เพราะแม่คงไม่เก่งภาษาญี่ปุ่นมากนัก(เท่าเธอ) จึงตอบไม่เคลียร์นัก แต่จริงๆแล้วแม่คงรู้" (แฮะๆ แอบคิดเข้าข้างตัวเอง เพราะคิดเอาจากที่เธอยิงคำถามมาแต่ละวันยากๆไม่หยุดหย่อน )
..ยังมีอีกคำถามหนึ่ง..ที่ยังค้างเธอไว้อยู่.. ว่า "คนเกิดมายังไง..?"..ถามมาหลายรอบแล้วค่ะ....
Bookmarks