เป็นเพราะกรรมเก่ากี้ พี่ถวายดอกไม้เหี่ยว หือได๋น้อ..
เวรจึงเทียวมาใช้ ให้พบน้องบาดเมื่อสาย
อันความรักของอ้าย แม่นฮักหลายกะเพียงมิตร
บ่อาจคิดหวังเป็นแฟน ย่อนสายแนนบ่เถิงน้อง
ได้แค่มองและหมองเศร้า บาดยามเขาพาเธอผ่าน
มือประสานเกี่ยวก้อย สำออยเอื้อนสองคน
อยากตะโกนให้ก้องฟ้า ดังๆว่า..ทนบ่ไหว
รับบ่ได้ใจระทม ข่มหัวใจไว้สุดกลั้น
ได้แต่หันเมินหน้า หลบสายตาหามุมเปลี่ยว
บ่อาจเหลียวไปทางน้อง ย่านฮ้องไห้เพิ่นสิเห็น
ยามอยู่ใกล้ใจกะเต้น เป็นงงๆซงคือป่วย
อยากสิอ่วยเอ่ยปากเว้า ว่าฮักเจ้ากะบ่หาญ
ย่านเจ้าหวั่นใจนำอ้าย สิทำใจลำบาก
สิคิดยากบาดพบเขา อ้ายเลยขอเก็บเอาไว้
เว้าออกไปกะบ่ได้ เก็บในใจกะอุกอั่ง
อ้ายเจ็บเพียงลำพัง บ่เป็นหยังอ้ายทนได้ ขอเก็บไว้..ผุเดียว...
อ้างข้อความนี้
Bookmarks