เมื่อวันศุกร์ที่ 4 และวันเสาร์ที่ 5 มีนาคมที่ผ่านมา ผมได้ไปเป็นชุดตรวจการสอบภาควิชาการเพื่อบรรจุบุคคลเข้ารับราชการ โดยในวันแรกเป็นการสอบของพลทหาร และวันต่อมาเป็นการสอบของพลเรือน โดยชุดตรวจ 1 คน จะต้องรับผิดชอบผู้เข้าสอบ 3 แถว ๆ ละ 43 คน รวม 129 คน ผมจะต้องตรวจหลักฐาน ดูหน้าดูตา และเซ็นชื่อกำกับในใบตอบของผู้เข้าสอบ จำนวน 129 คน ...ก้ม ๆ เงย ๆ ปวดเอวชะมัด ....55555
เริ่มด้วยเมื่อทุกคนเข้ามานั่งในห้อง ต้องตรวจสอบดูว่านั่งถูกที่หรือไม่ หากนั่งผิดที่แสดงว่าคิดไม่ซื่อ และเมื่อมีการเขียนชื่อนามสกุลด้วยดินสอ 2 บีขึ้นไป ต้องตรวจสอบดูว่ามีคนใช้ปากกาหรือไม่ ? ก็ยังมีโผล่มาให้เห็นอีกทั้ง ๆ ที่อธิบายแล้ว นี่ยังไม่รวมคนที่ลืมเอาดินสอและยางลบเข้ามา ผมต้องไปทำหน้าที่หักแบ่งให้อีกต่างหาก
เมื่อถึงเวลาฝนรหัสประจำตัวของตัวเอง ต้องตรวจสอบดูว่าฝนรหัสถูกหรือไม่ เพราะบ่อยครั้งฝนรหัสผิดและไม่ฝนเลย แม้จะทำข้อสอบได้ 100 คะแนนเต็ม ก็ไม่มีทางที่จะสอบได้
ในคู่มือการรับสมัคร บอกว่าให้ทุกคนแต่งกายสุภาพ ก็มีบางคนใส่เสื้อยืดคอกลม เข้ามาเป็นกระสาย ๆ ฉะนั้นจึงเป็นข้อพิสูจน์ว่า คนเรามีความคิดทุกคน แต่คิดไม่เหมือนกันทุกคน นี่ขนาดแค่การสอบในขั้นตอนแรกยังพูดภาษามนุษย์ไม่รู้เรื่อง เอ๊ะ...หรือว่าคนอธิบายไม่ได้อธิบายภาษามนุษย์ เอ๊ะ...งง
เนื่องจากว่าพบการทุจริต การส่งสัญญาณใต้พื้นรองเท้าเมื่อปีก่อน ๆ ปีนี้เราจึงต้องให้ทุกคนในห้องถอดรองเท้าและถุงเท้าออกวางไว้ใต้เก้าอี้
โอ้...แม่เจ้า....รองเท้าคอมแบ็ท ช่วงตอนบ่าย ๆ กลิ่นปลาหมึก ปลาเน่า กลิ่นกะปิ กลิ่นส้วมแตก ฯลฯ ไม่รู้ผมจะเทียบกับกลิ่นอะไรดี เพราะมันผสมปนเปกันไปหมด ส่งกลิ่นฟุ้งทั่วบริเวณ คนห้องละพันกว่าคน คิดดูเอาเองครับ ....ทำให้ผมนึกถึงปลาร้าตวงแม่ผมที่ใส่ส้มตำที่อยู่บ้านนอก จนเกิดจินตนาการ และหิวข้าวขึ้นแบบกระทันหัน 5555
ส่วนวันที่สองกลิ่นเบาบางกว่าวันแรก อากาศร้อนอบอ้าว เด็กที่เดินทางมาจากต่างจังหวัดนั่งหลับกันเป็นแถว บางคนน้ำลายไหลใส่กระดาษคำตอบอีกต่างหาก
ผมสังเกตว่า งานราชการทุกวันนี้การแข่งขันสูงมาก ๆ คนสอบประมาณ 25,000 กว่าคน บางทีสอบเสมียนธรรมดา ๆ 2 ตำแหน่ง มีสมัครสอบเกือบ 300 คน และคนที่มาสมัครระดับปริญญาตรี ปริญญาโทกันทั้งนั้น....มันเกิดอะไรขึ้น
หลายคนบอกว่าคนในอยากออกคนนอกอยากเข้า ก็อาจจะจริง แม้งานจะสบาย มั่นคงก็จริง แต่บางทีก็เหนื่อยใจกับเพื่อนร่วมงาน หากมีอะไรทำที่ดีกว่า อย่าเข้ามาเลยครับ ...เอ๊ะ...ยังไง 5555
ผมว่างานทุกงานมีความยากง่ายในตัวของมันเองแตกต่างกัน คนส่วนมากมักมองดูความผิดพลาดของคนอื่น โทษคนอื่น แทนที่จะโทษตัวเราเอง จึงทำให้ดูเหมือนว่าเราอยู่ยาก อยู่ลำบาก เราถูกกลั่นแกล้ง ต่าง ๆ นานา ... มีคนบอกว่าทะเลาะกับหัวหน้างานให้ไปกัดกับโฮ่งยังจะดีกว่า....ฮ่า ๆ ๆ...โอ้ว... ขนาดนั้นเชียวหรือ ?
แต่หากเราค้นพบสัจธรรม เราก็จะรู้ว่า "อยู่ที่ไหนก็มีปัญหา ถ้าตัวเรามีปัญหา" นี่คือเรื่องจริง.....ทำตามกฎระเบียบที่หน่วยงานวางไว้ครับ และหากบางครั้งไม่ได้ดั่งที่หมายก็จง...ปล่อยวางครับ ปล่อยวาง แล้วทุกอย่างจะดีเอง ...พรุ่งนี้ก็เช้าแล้วครับ...สู้สู้
จากดิน น้ำ ลม ไฟ ค่อยใหญ่ยิ่ง
กลายเป็นสิ่งสดสวยด้วยสีสัน
กลับเสื่อมสิ้นอินทรีย์ทุกชีวัน
สูงสุดคืนสู่สามัญ นั่น! ความจริง
Bookmarks