หลังจากเอาวัวเข้าคอกเรียบร้อย สาวกาน สาวน้อยบ้านนา ก็จัดการหอบฟางข้าว
มาใส่ลางอาหารแห้งให้วัว ก่อนที่เธอจะเดินเข้าครัวจัดการติดเตาถ่านนึ่งเข้าเหนียวเตรียมทำอาหารเย็น สำหรับครอบครัวเธอ ซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันของเธอ
"แม่ ปลาค่อขังยุในกะซังข่อยสิหมกใส่ผักชีเด้อแม่ เห็นอิพ่อเลาจ่มว่าอยากจ้ำหมกปลา"
"เฮดโลดนาง แม่กะคิดอยากยุตั้วหละ " ยายมะระตอบลูกสาว
"นาง มื้ออื่นบ่ต้องเอางัวไปเลี้ยงแล้วเด้อ แม่ว่าสิให้บักจ่อยมันเอาไปเลี้ยงผุเดียว มึงมาส่อยแม่ตำหูกเด้อ " เสียงบอกเล่า ปนสั่งจากแม่ ทำให้สาวกานอึ้งเล็กน้อย
"เอ่า บักจ่อยมันสิเลี้ยงงัวกุ้มติแม่ " สาวกานพูดแบบไม่กล้ามองหน้าแม่ จิตใจของเธอดุจะไม่ได้ห่วงวัวเหมือนปากพูดเท่าไหร่นัก
"หัดให้มันเฮดเป็นนำหมู่ ดีกว่าให้มันแล่นเล่นสื่อๆ หมุ่มันเขาได้ย้อนเมิดแล้วเดะแม่ว่า "
"โตกะคือกัน ใหญ่เป็นสาวแล้ว หัดตำหูก ตำน้ำได้แล้วหละลูก เทื่อมีไผอยากได้ไปเป็นไภ้เพิ่น แม่จั่งสิบ่อายบ้านเพิ่น " นางพูดพลางหัวเราะหึ หึ ในลำคอ
แดดตอนสายเริ่มจะแผดเผา ใบไม้ใบหญ้า ให้เหี่ยวเฉา
ช่างเหมือนจิตใจของทิดแดงตอนนี้ดูจะกระวนกระวายแบบไม่เคยเป็นมาก่อน
วันนี้ทิดแดงมานาแต่เช้า ด้วยจิตใจที่หวังจะได้เจอ กับสาวกาน
สาวน้อยบ้านนาที่เขาเริ่มได้เผยความในใจ และกำลังอยู่ในช่วงสานต่อความสัมพันธ์ให้มั่นคง โดยเขาคิดไว้ในใจ ถ้าหัวใจของทั้งสองตรงกัน เขาจะคุยทางผู้ใหญ่ให้มาทาบทามให้ทำทุกอย่างให้ถูกต้องตามประเพณี และที่หนักไปกว่านั้น เมื่อเช้าพ่อของเขาพึ่งคุย เรืองที่จะให้ไปช่วยน้าชายที่รับเหมาก่อสร้างอยู่ทางเมืองขอนแก่น ซึ่งตัวเขาเองก็ไม่แน่ใจนักว่าจะใช้เวลานานสักเท่าไหร่
ถ้าเป็นไปได้ เขาอยากจะพูดกับสาวกานให้เข้าใจ ก่อนที่จะต้องห่างกันโดยที่ยังไม่ได้
รู้ว่าหัวใจของทั้งสองคน คิดเหมือนกันหรือไม่
" จ่อย เอื้อยโตคือบ่มานามื้อนิ " เสียงทิดแดง เอ่ยถามเด็กน้อยตัวจ้อย ที่กำลังจูงวัวแม่ลูก ไปกินน้ำที่คลองเล็กๆข้างคันนา
" อิแม่เลาบอกให้ข่อยมาหัดเลี้ยงงัว เลาว่าข่อยบ่มีเวียก "
"ให้เอื้อยกานไปหัดตำหูก ว่าสั่น เทื่อเลาได้ผัว อิแม่ว่า " เด็กน้อยพูดเจื้อยแจ้วเกินคำถาม
"จ่อย ให้อ้ายฝากของไปให้เอื้อยโตแน่เด้อ ถ่าอ้ายแน่เด้อ มื้อแลงอ้ายสิ ออกมานาอีก "
"เอ่าอ้ายให้เงินซาวนึง เทื่อโตอยากได้หนังกะติ๊กใหม่ " ทิดแดงเริ่มติดสินบนเด็กน้อย
" เจ้าฟ้าวมาเด้อ ข้อยบ่อยู่ค่ำเดะ ข้อยย้านผีโพน " เด็กน้อยพูดระคนดีใจที่ได้เงินมาพอกับที่จะซื้อหนังสะติ๊กอันใหม่
เย็นวันนั้น เจ้าจ่อยรอทิดแดง จนตะวันเริ่มลงต่ำมาก เด็กน้อยจึงจึงวัวแม่ลูกกลับบ้าน โดยในใจกังขาไม่น้อย กับคำพูดที่ผู้ใหญ่ พูดกับตัวเขาในตอนกลางวัน
โดยเขาไม่รุ้สาเหตุว่าทำไมทิดแดง จึงไม่มาตามที่พูด
ทางด้านทิดแดง เมื่อกลับมาถึงบ้าน เขาตั้งใจจะรีบมาเขียนจดหมายบอกสาวกานเรืองที่จะไปช่วยงานน้าชาย
และเขาจะถือโอกาสถามความในใจของสาวเจ้าผ่านจดหมายนั้นด้วย อย่างน้อยๆถ้าเขาได้บอกความในใจของเขาให้สาวกานได้รับรู้
มันคงจะทำให้ความสับสนในความไม่แน่ใจลดลงไปบ้าง
โดยไม่คาดคิด น้าชายที่เป็นช่างรับเหมาก่อสร้างมารับตัวเขาไปช่วย
คุมงานก่อสร้างที่เมืองชุมแพ จังหวัดขอนแก่น มารับเขาอย่างกระทันหัน โดยชายหนุ่มไม่ทันมีเวลาเขียนจดหมายและออกมาหาเจ้าจ่อยตามที่
ทิดแดงได้แต่หลับตานึกในใจ ขณะที่เก็บเอาเสื้อผ้าไม่กี่ชุด ใส่กระเป๋าเป้ เตรียมพร้อมที่จะออกเดินทางตามที่น้าชายร้องขอร้อง
"กานเอ้ย คั่นแม่นเฮาเกิดมาคู่กันอิหลี ผีไอ่ ผีนา ผีตาแฮก ดลอกดลใจให้เจ้าเข้าใจอ้าย อย่าฟ้าวให้ไผเข้ามาจองก่อนอ้ายเด้อ " ทิดแดงหลับตานึกในใจ
Bookmarks