มีนิทานก้อม ๆ เรื่องหนึ่งมาเว้าสู่ฟัง จำได้แหน่บ่จำได้แหน่กะทำนองนองนี้ล่ะครับ
เริ่มเลยเนาะ .....มีเมืองหนึ่ง มีพระยาครองเมือง เป็นคนมักได้ มีแต่เอากับเอา บ่เคยให้กับไผจักแนว เฮ็ดให้ราษฎรเดือดร้อนหนัก ทุกสิ่งที่อยู่ในเขต ประเทศต้องเป็นของเพิ่นผุเดียว อยู่มามื้อหนึ่งมีเหตุอุบัติภัยครั้งใหญ่แบบภาคใต้ขณะนี้
พระยาคาแต่นั่งอยู่ตั่ง สั่งเอานั่นเอานี่อยู่หั่น หนีน้ำบ่ทัน ลอยคลออยู่ในน้ำ เสนาอามาตย์ผู้ภักดีหลายคน ขึ้นอยู่เทิงเรือ
แล้วฮ้องใส่พระยาว่า “พระองค์เอามือมาขน้อยสิลากขึ้นเรือ” พระยากะเสยดิ้นทุรนทุรายต่อไป อามาตย์หลายคนกะแปลกใจ เป็นหยัง หรือแม่นพระยาอยากตายบ้อ โสกันไปสุอันสุแนว แต่มีเสนาน้อยผุนึง ผุที่พระยาเพิ่นบ่ค่อยโปรดปาน บังเอิญติดเรือไปนำอามาตย์ เลยคิดเห็นข้อพอสิซ่อยพระยาให้ขึ้นมาเทิงเรือได้ หลังจากทุกคนเหมิดปัญญาซ่อยแล้ว เสนาน้อยกะเลยเว้าขึ้นพร้อมกับยื่นมือออกไปว่า “ท่านพระยาเอามือผมไปครับ” พอแต่เว้าส่ำนั้นพระยาเด่มือมาจับปั๊บโลด จบส่ำนี้ล่ะครับ
ต่อไปคึดเอาเองว่าสิเฮ็ดแนวใด๋ สิซ่อยหรือสิปล่อยให้ตาย ได้คติสอนใจหยังกะให้สุคนคึดเอาเอง ผุข้าบ่กล้าบอกดอก