โอน้อ เจ้าผุต้นไม้ดั๊ว สูงใหญ่ใบหนาดก
นกขมิ้นคือนาง ได้เกาะก่างกิ่งไม้
บัดห่าลมพัดใบ กิ่งหง่าไม้ใบไหวอ่อน
นกขมิ้นอ้อนต้อน เกาะหง่าไม้บ่ไลลา นั้นแหล่ว
วาสนาน้องหล่า บ่สมพญาช้างใหญ่ อ้ายเอ้ย
อยากสิขึ้นขี่คอ หากบื่นปีนขึ้นบ่ได้ แนวว่าไต่ขึ้นบ่เป็น
จักแมนเวรอีหยังน้อ ฮักหลายน้อได้แต่เอ่ย
ฮักเฉยเฉยได้ส่ำนี้ กรรมเวรตี้เอื้อมบ่ถึง นั้นแหล่ว
แสนโสกียุไกลเยิ้น พอกระเทิ่นได้คิดฮ่ำ
คิดเห็นคำพี่ชายเว้า อั่งเอ้าม่องมโน
สางสิโสมอดม้วย ย่านตายถิ่มสื่อสื่อ
ฮักนี้คือเป็นบ่ได้ สิตายแท้หย่อนคิดหลาย นี้แหล่ว
Bookmarks