แด่รักนี้ด้วยชีวิต ตอนที่5
( ไก่น้อยติดภาระกิจ บิวอารมณ์เขียนนิยายกะบ่ต่อเนื่อง ขออภัยนำเด้อจ้า อิอิ มาต่อๆบาดนิ ท่านที่ยังบ่ได้อ่านดอน 1-4 กะลองซอกหาอ่านเบิ่งเด้อจ้า ค่อยสิต่อเนื่อง )
" กานเอ้ย มื้อนี้แม่เมิงบอกไปเกี่ยวข้าวมาตำข้าวเม่า บ่ได้เฮดข้าวเม่ามาหลายปี
ปีนี้ เฮดสุน้องกินแน่เนาะนาง .." เสียงของตาเพ็งผุ้เป้นพ่อดังมาจากชานบ้าน
ปลุกสาวกานตื่นจากภวังค์ไปชั่วคราว เธอละมือจากการหุงหาอาหาร
หันหน้ามาถามผุ้เป็นพ่อ 'ข้อยเอาบักหล่าไปนำได้บ่พ่อ ให้มันไปหอบข้าวส่อย"
สองพ่อลูกปรึกษากันเรื่องการทำข้าวเม่า ซึ่งเป็นที่นิยมของชาวบ้านสมัยนั้น
ขณะที่ข้าวในนา กำลังจะแก่จะเป็นช่วงที่แต่ละบ้าน โดยเฉพาะบ้านไหน
ที่มีลูกสาว พอ่แม่ก้จะพาทำข้าวเม่า เพื่อเป็นกุศโลบายอย่างอย่างหนึง
ในการเชิญชวนหนุ่มๆเข้ามาในบ้าน
เช่นเดียวกันกับบ้านสาวกาน กลางวันวันนั้น สาวกานกับบักจ่อย
น้องชายคนเล็กขนรถน้ำออกไปทีนา ทิดล้านซึ่งรู้อยู่แล้วว่าสาวกานจะไปเกี่ยวข้าว
มาทำข้าวเม่า เพราะผุ้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเปิดทางให้เต็มที่ เขามาเฝ้ารอที่นาสาวเจ้า
ตั้งแต่ เช้าด้วยจิตใจที่ตื่นเต้น เพราะเป็นครั้งแรกที่เขาจะมีโอกาศได้สานสัมพันธ์
กับสาวที่เขามีใจให้มานาน
" ..กานเป็นจั่งได๋ มาเอาข้าวเม่าติ " ชายหนุ่มเอ่ยทักเมื่อเห็นสาวกานกับน้องชาย
เข็นรถน้ำมาถึงนา
" อ้ายล้านมาจั่งได๋หละนิ คือได้มาทางพี้ " สาวกานถามด้วยความสงสัย แต่ในใจก้พอจะนึกออก คงจะเป็นแผนการณ์ของพ่อ-แม่เธอที่ส่งข่าวให้ทิดล้านรู้
เธอเองจึงต้องจำใจ ให้ทิดล้านมาช่วยเกี่ยวข้าวอย่างเสียไม่ได้
" มื้อแลงอ้ายสิไปตำข้าวเม่าส่อยได้บ่กาน .." ชายหนุ่มถามเมื่อการเกี่ยวข้าวได้มากพอ
"..........." ไม่มีคำตอบใดจากสาวกาน เธอเอ่ยปากชวนน้องชายกลับบ้าน
โดยที่ไม่ใยดี กับคำถามของชายหนุ่มนัก
"บ่ปากแสดงว่าอ้ายไปได้เด้อ มื้อแลงอ้ายสิฟ้าวไปเด้อกาน" ชายหนุ่มสรุปอย่างเข้าข้าง
ตัวเอง เมื่อไม่ได้ยินคำตอบจากสาว
ตกเย็นวันนั้น หลังจากที่นางมะระแม่สาวกาน สอนให้ลูกสาวหัดคั่วข้าว ที่ขูดออกจากรวง
เพื่อประกอบการทำข้าวเม่า และเตรียมเพื่อที่จะเข้าขบวนการตำ ซึ่งเป้นขั้นตอนสุดท้าย
ครกกระเดื่องสมัยนั้นมีอยุ่ที่บ้านผุ้ใหญ่บ้าน ซึ่งเป๋นบ้านของทิดล้านนั่นเอง
"ทิดเอ้ย ไปส่อยน้องตำข้าวเม่าแน่ไป่ " เสียงของพอ่ผุ้ใหญ่บอกลูกชาย ซึ่งทิดล้านเอง
ก็รอคำนี้มานาน
พ่อของทิดล้านเชิญชวนพ่อของสาวกานขึ้นไปนั่งคุยกันบนบ้าน เพื่อส่านไมตรีเรื่องลูกสาว
-ลูกชาย ซึ่งผู้ใหญ่ทั้งสองก็เห็นพ้องต้องกัน ว่าจะหาฤกษ์ดีจัดงานหมั้น ให้สองหนุ่มสาว
โดยไม่ค่อยจะถามความคิดเห็นของสาวเจ้าเท่าใดนัก
หลังจากที่ภาระกิจการทำข้าวเม่าเสร็จสิ้นก็กินเวลาเกือบเที่ยงคืน ทิดล้านเองจัดแจงเป็น
ธุระเก็บข้าวของมาส่ง สาวกานถึงบ้าน วันนี้เขามีโอกาสได้พูดความในใจ
ของเขาเองที่มีต่อสาวกานเป็นครั้งแรก
" กาน ..อ้ายฮักเจ้ามาตะดนแล้ว อ้ายสิให้อิพ่อมาเว่ากับพ่อลุง กานสิรังเกียจอ้ายบ่ "
สาวกานค่อนข้างอึ้งกับคำพูดที่ออกมาจากปากชายหนุ่ม จิตใจของเธอไม่ยินดีที่จะรับฟัง
คำหวานใดๆ เพราะทั้งหัวใจ เธอมีแต่ทิดแดง ที่ครอบครองใจเธอ
" ข้อยบ่ได้ฮักเจ้า เจ้าสิบอกพ่อเจ้ามาขอจั่งได๋ คือบ่ถามข่อยก่อน " เสียงของเธอค่อนข้างสั่น แต่เธอก็แน่ใจทุกคำพูดที่ออกไป
" กาน อ้ายบ่ได้หักหาญน้ำใจเจ้าดอก พ่อลุงกับอิพ่อเพิ่นตกลงกันแล้ว อ้ายกะฮักกาน รึกานมีคนอื่นในใจแล้วติ "
น้ำตาเจ้ากรรมตอบแทนคำพุด สาวกานไม่มีโอกาสได้บอกถึงคนที่ครอบครงหัวใจของเธอ
ทิดล้านก็รีบกลับบ้านไปก่อน เพราะไม่อยากเห็นน้ำตาของสาวอันเป็นที่รัก
เย็นวันนั้นสาวกานได้ข่าวทิดแดง จากสาวทองดี เพื่อนสาวที่เล่นกับเธอมาตั้งแต่เด็ก สาวทองดีเป็นลูกของแม่ค้า ซึ่งแม่ของเธอค้าขายที่ในตลาด
เธอจึงได้ไปช่วยแม่ของเธอขายของเป็นกิจวัตร
" เฮาเห็นทิดแดงย่างกับผุสาวในตลาดแมะ หน้าตางามคือคนมาแต่เมืองบางกอก"
เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจ นี้หนะหรอน้ำใจคนที่เธอเฝ้ารัก เฝ้ารอ
ทิดแดงไม่เคยส่งข่าวให้เธอได้รู้เลย ตั้งแต่วันที่เขาจากบ้าน คงจะเป็นเพราะเหตุนี้กระมัง
เขามีสาวสวย เดินเคียงข้างทั้งคน ใยเลยจะมาสนใจ สาวบ้านนอกที่เห็นแต่ทุ่งนา
อย่างเธอ
" ว่าจั่งได๋หละนาง พ่อผู้ใหญ่เพิ่นมาถามเมิงให้ทิดล้าน เพินสิมาหมั้นมาหมายไว้ก่อน "
เสียงแม่ของเธอถาม เพื่อที่เอาคำตอบ จากปากลูกสาว
"เจ้าว่าดี ข้อยกะบ่ขัดดอกแม่ " เธอตอบแบบไม่เต็มเสียงนัก
แต่ก้สร้างรอยยิ้มให้แม่ของเธอได้มากโข
อ้างข้อความนี้
Bookmarks