แม็กกี้เริ่มมีอาการป่วยก่อนวันงาน 2 วัน ออกจะเซ็งๆ ตัวเองเล็กน้อย แต่ก็ไม่เป็นไร ใจยังสู้
วันไปซ้อมก่อนงานจริงเริ่มรู้สึกตัวว่าแย่มากแล้ว ก็คิดว่าไม่เป็นไรไปหาหมอ
เอามายามาทานเรียบร้อยแล้ว คงไม่มีปัญหา
วันงานจริงแม็กกี้ใช้เวลาทั้งวันในการนอนพักผ่อนเพราะคิดว่าน่าจะทำให้หายไวขึ้น
แต่ก็ยังไม่ดีขึ้น ชุดที่จะใส่ก็ยังไม่เสร็จ เอาแต่นอน
เอาล่ะลุกขึ้นมาเย็บชุดต่อดีกว่าเดี๋ยวคืนนี้ไม่สวย
ในใจเริ่มลังเล จะไปงานหรือไม่ไปงานดีน๊า อาการน่าเป็นห่วง เอาน่าสู้ตายแม็กกี้
The Show must go on
ไปถึงงานก็เริ่มหวิวๆ อากาศอบอ้าว ผู้คนมากมาย คอเจ็บทานอะไรไม่ลง
ตั้งแต่เช้ามีแต่น้ำกับนม
พุ่งเข้าใส่ซุ้มข้าวจี่ใต้ต้นมะขาม แต่ดูแล้วคงจะกลืนข้าวจี่ไม่ลงคอแน่ๆ มันแห้งไป
จกได้ผัดหมี่มา 4-5 คำ เอ๊ะ อร่อย ทานได้ด้วยไม่เจ็บคอ ไปตักมาอีก 4-5 คำ
โอ้! รอดตายแล้วมีแรงสู้ต่อไป เริ่มเดินทักทายพี่น้องได้บางโต๊ะแล้ว
ต่อไปก็เริ่มเข้าสู่โหมดเครียด
น้องที่จะมาแต่งหน้าแต่งตัวให้เกิดติดงานไม่สามารถมาได้ เอาไงล่ะทีนี้ ลุยเองเลยแระกัน
ดับเบิ้ลเครียด เมื่อใกล้ถึงเวลาขึ้นเวที อาการตื่นเต้นเริ่มปรากฎ มือเท้าเย็นเฉียบ หายใจติดขัด
ในที่สุดก็ถึงเวลา The Star อย่างฉันจะขึ้นเวทีสักที
ฝนตก!! หลังจากที่หยุดตกมาตั้งนานเนี่ยนะ มาตกอารายตอนนี้!!
มองโลกในแง่ดี ฝนช่วยทำมิวสิควีดีโอให้ เข้ากับบรรยากาศจริง จริ๊ง
ร้องเพลงตากฝน ตอนอยู่บนเวทีก็มองไม่เห็นใครเลย
หูอื้อ ตาลาย หน้ามืดไปหมด ได้ยินเสียงกรี๊ด เสียงปรบมือ มีคนมาคล้องพวงมาลัย
มอบดอกกุหลาบ มาขอจับมือ มาขอถ่ายรูปทั้งๆ ที่ฝนตกไม่หยุด
ในเมื่อคนฟังยังสู้ แล้วเราจะไม่สู้ได้อย่างไร ฝนอยากตกก็ตกไป บ่สะออนดอก...
มันช่างเป็นความสุขที่สุด อิ่มเอมใจ ตื้นตัน
จนลืมบทขอบคุณที่คิดเอาไว้ว่าจะกล่าวหลังจบเพลงหมดเลย เอิ๊กๆ
พอลงจากเวที อาการเริ่มออก ไข้เริ่มขึ้น เลยหาอะไรรองท้องกินยา
ได้ขนมจีนเปล่าใส่น้ำปลา ทานให้พอมีอาหารในท้อง
ซัดไทลีนอลไป 2 เม็ด เริ่มดีขึ้น ออกไปลั๊นลาได้ต่อ
เพราะหัวใจมันห่าวหยุดหย่าวไม่ไหว แต่ร่างกายทรุดไปแล้ว 70%
ใครๆ ก็ถามว่าเมาหรือป่าว อิอิ เมาขนมจีนใส่น้ำปลา กับพารา 2 เม็ด เมายาน่ะ
ในที่สุดร่างกายก็สู้ไม่ไหว ถอยกลับมาตั้งหลักที่โต๊ะ ไม่ได้เดินทักทายใครอีกเลย
ได้แต่หันไปมองตามโต๊ะต่างๆ พยายามนึกว่าใครเป็นใครกันบ้าง
เสียดายที่ไม่ได้ทักทาย ไม่ได้ถ่ายรูปครบทุกคน แต่ก็มีหลายๆ คน มาทักทาย
แล้วก็จำได้ว่า เราคือ แม็กกี้ ผู้ก่อการรัก ดีใจมากค่ะ
แต่ก็ขอโทษมากมาย ที่ไม่ได้ร่วมวงสนทนาด้วยกับหลายๆ คน
เห็นยิ้มหวานตาใสๆ แต่ใจโทรมหมดแล้ว
กลับจากงานถึงบ้าน อาบน้ำอัพยาไปอีก 2 เม็ด เข้านอนตื่นรวดเดียว 8 โมงเช้า
ลุกไม่ขึ้นบ้านเริ่มหมุนๆ นอนต่อดีกว่า
ตื่นมาอีกทีสิบโมง ตายแล้ว งานแต่งน้องชายลูกพี่ลูกน้องกัน รดน้ำสังข์ตอนเช้า
ลุกขึ้นมาอาบน้ำ ไม่ไหวอีกแล้วเวียนหัว
ไว้ไปงานเลี้ยงเย็นทีเดียวดีกว่า หลับยาวๆ อีกที ตื่นมาสองทุ่ม งานเงินไม่ได้ไปแล้ว
หิวจังล้างหน้าล้างตาไปหาอะไรทานดีกว่าจะได้ทานยาอีก แว่บแรกที่มองกระจก กรี๊ดดดดดดดด!!
ชั้นเป็นอะไรเนี่ย ผื่นๆๆๆ มีแต่ผื่นขึ้นเต็มหน้า เต็มหน้าอกไปหมด รีบแต่งตัวขับรถไป โรงพยาบาล
หมอส่งเข้าห้องฉุกเฉิน ไม่ต้องตกใจ หลัง 3 ทุ่ม ใครเป็นอะไรมาเข้าห้องฉุกเฉินหมด อิอิ ฟังดูอาการหนักดีแท้
หมอสุดหล่อ ขาว สูง ใส่แว่นตากรอบดำ เข้ามาดูอาการแล้วบอกว่า น่าจะแพ้ยาที่ได้รับไปเมื่อ 3 วันก่อน
เลยฉีดยาแก้แพ้แล้วให้นอนพักหลังจากที่เราแจ้งว่าไม่ admit นอนพักอยู่ในห้อง ER ฟังเสียงเตียงโน้นเตียงนี้
ด้วยอาการเคลิ้มๆ เตียงนี้คนไข้ชัก เตียงโน้นถูกฟันแผลทั่วตัว ถูกฟันที่ท้องด้วย เตียงนั้นโดนแมลงอะไรกัดมาไม่รู้
เป็นตุ่มใหญ่ๆ 3 ตุ่ม ในใจเริ่มคิดถึงในหนัง ห้องฉุกเฉินมีแต่คนอาการแย่ๆ มา มีคนตายกี่คนแล้วเนี่ย
มีผีนอนอยู่ใต้เตียงเหมือนหนังที่น้องทรายเล่นหรือป่าวหว่า ไม่เอาแล้ว เรียกหมอ ขอกลับบ้านดีกว่า
หมอถามว่ามีญาติมาไม๊..ไม่มี ต้องการรถนั่งไม๊..ไม่ต้องการ เดินเองได้ ขับรถกลับบ้านเองได้ ชั้นต้องแกร่ง!!
กลับบ้านด้วยความโล่งอก พรุ่งนี้ตื่นมา ผื่นจะหายหมดแล้ว รีบเข้านอนเลยดีกว่า เช้าต้องไปทำงาน
06.30 น. นาฬิกาปลุกเหมือนเคย ได้เวลาตื่นไปทำงานแล้ว ไม่มีไข้แล้ว ชั้นต้องหายแน่ๆ เลย
ส่องกระจก ลมแทบจับ ผื่นที่เคยขึ้นแค่หน้า กับหน้าอก ตอนนี้ลามไปถึงปลายเท้าแล้ว
รีบขับรถไปเคลียร์งาน ก่อนไป รพ.อีกรอบ ทั้งเพื่อนๆ และเจ้านายรีบไล่ไป รพ. คิดว่าเป็นห่วง
กลัวเราเอาไปติดซะงั้น.. ไปถึง รพ. หมอจับเจาะเลือด นอนรออยู่ 1 ชม.
ผลออกมาว่าเป็นไข้ออกผื่นจากเชื้อไวรัส รักษาตามอาการ ไม่ต้องฉีดยา ไม่ได้แพ้ยา
อีก 1 อาทิตย์ฟังผลว่า จะเป็นหัด หรือ หัดเยอรมัน หรือไม่
เอิ่ม!! คุณหมอแว่นสุดหล่อคนเมื่อคืนวินิจฉัยยังไงกันคะ ทั้งโดนฉีดยา ทั้งค่ายา
ค่าหมอ สองพันเหนาะๆ ถ้าไม่หล่อไม่ให้อภัยนะเนี่ย
บทส่งท้าย..
ถึงวันนี้..ก็ยังบอกกับตัวเองได้ว่าฉันเก่ง และแกร่ง
ฉันจะไม่อ่อนแอ ให้เธอต้องคอยฟูมฟัก..
ฉันจะไม่มีน้ำตาให้เธอได้เห็น..
ฉันจะรักเธอ แม้ว่าเธอจะรักฉันหรือไม่..
เพราะฟ้าสั่งให้ฉันรักเธอ..
และ ฟ้าสั่งให้ฉันไปเป็น..ดาว..
ใครกอด The Star วันงาน ถ้ามีไข้รีบไปหาหมอน๊า.......
สวยงามมาก ออกผื่นได้สม่ำเสมอทั้งตัว ตั้งแต่หัวจรดเท้า
หมอบอกว่า ในสองวันนี้จะออกมากกว่านี้อีก ยังจะมีมากกว่านี้อีกเหรอ ไม่มีที่ขึ้นแล้วววว
ไม่ได้ทาแป้ง ไม่ได้แต่งหน้า ที่เห็นหน้าตึงๆ นี่เพราะผื่น แดงๆ เหมือนปัดบรัชออน ก็ผื่น แง แง
วันนี้ผื่นลงขาเรียบร้อยแล้ว ที่หน้าเริ่มจางลง
ที่ขาเมื่อวานเป็นจุดๆ แต่วันนี้ผื่นขึ้นเต็มพื้นที่
ดีที่หมอบอกไว้ก่อนไม่งั้นคงตกใจกว่านี้
วันนี้ไข้ลดลงแล้ว แต่เริ่มปวดตามข้อ เมื่อยไปหมดเล้ยย
อ้างข้อความนี้
ขอให้หายไวๆนะค่ะพี่แม็กคนสวย
Bookmarks