สุดธรณินดินฟ้า หาไผ๋เปรียบคือแม่
ทรงพระครรภ์แก่มารท้อง จ้องเบิ่งขา
ตอนฤกษ์ลูกสิเกิดมา เจ็บปวดกายา ..ไล่จ๊น..จ่น
อลวลปนดีใจ สิได้เห็นหน้าลูกรัก สิเป็นชายหรือหญิงนั้น
เจ็บนี้นั้น....กลั้น...แทบบ๊อไหว
เจ๊บในๆๆ..เจ็บ หน่วงๆ ปานถืกถ่วงให้ตกเหว
เจ็บเร็วๆจี้ๆๆ ถี่ๆๆขึ้นยุคุยาม
ตามใจตนอยากพ้นมื่อ คือนาทีที่ผันเปลี่ยน
ได้เห็นเศียรลูกแก้ว แล้วลอดคลอดออกมา
สุขอุรามาลุมเข้า ฟังเสียงเจ้าไห้ แว...แว
ฮ้อง...อุแว๊...อุ..แว๊ แต่แม่นี้หากดีใจ
น้ำตาไหลตอนได้อุ้ม ตุ้มเอาเจ้าเข้ามาอบอุ่น
จุมพิตคุณหน้าฝากน้อย เฮ็ดอ้อยซ้อยยุในมือ นั้นแหล่ว
Bookmarks