แม้กายไกลสุดฟ้าลับตา
ไม่เกินใจไข้วคว้าฝันถึง
ไม่เกินรักฝากไว้คำนึง
ไม่เกินกาลรำพึงถึงเธอ
เจ้าโผผินจากรังดั่งนกเจ็บ
นั่งหนาวเหน็บดวงใจในบ้านมหา
ความสงสารเลยรับมาเยียวยา
พอปีกกล้าแผลหายดีสีสวยงาม
มาถึงวันแผลหายดีต้องตีจาก
จําพลัดพรากจากไปไกลไฝ่ฝันหา
บอกว่ามีที่ชอบต้องจากลา
นองนําตาคนฟูมฟักหักใจลง
จงโผผินบินไปใจเจ้าเถิด
บินเตลิดตามหัวใจให้สมหวัง
ส่วนตัวพี่ บ้านมหา มารอฟัง
เสียงร้องดัง ออกมา "ว่าอ้ายเซียง"
[radio]http://wcs.hopto.org/up/file/Bua_Rang_Num.wma[/radio]
Bookmarks