คิมหันต์หวนอวนอบเอ้า ฮ้อนฮุ่มไอระอุ
สุระพาเพิกไพ พยับโพยพวยพุ่ง
ส่องแสงฮุ่งทุ่งทาบ อาบทาทิวท่ง
หนองเลิงหล่งขาดข่อน อุทกท้อนท่าสระพัง
บ่มีหยัดอยู่ยั้ง อนิจจังแปรเปลี่ยน
วัฏฏะเวียนวนสลาย มอดมะลายวายสิ้น
พ่องเพภินท์พังม้าง ฐาปะนังบ่ตั้งเที่ยง
เหลือแต่เพียงหัวใจอ้าย บ่เคยย้ายจากรักเธอ
ซ่างบ่เผลอลืมเจ้า หรือเบาบางจักหว่างแน่
คิดเห็นแต่หน้าน้อง ยังเฝ้าคองถ่าเจ้า
แล้วกะคิดอยากเว้า นำเจ้าอยู่สุยาม
ใจถามหาอยู่บ่แล้ว รบเร้าแอ่วให้โทรหา
แม่นเวียกคากะบ่แคร์ ใจว่างแน่กะบ่ได้
คือบ่หายเหือดแห้ง ยังฮักแฮงอยู่คือเก่า
ความฮ้อนฮุ่มได้รุมเร้า อยากพักเซาฮ่มซ้น เข้าใต้ต้น...รักเธอ..
อ้างข้อความนี้
Bookmarks