เวลาของความรัก ตอน คำรักกับค่ายพักแรม 1

[สาวชัยภูมิ ลูกพ่อขุน]

[COLOR="Blue"][SIZE="4"]เสียงเด็กห้อง3/2 ซ้อมการแสดงรอบกองไฟที่อาคารเกษตร โดยมีผู้กำกับการแสดงนั่งอยู่ใกล้ๆเสียงหัวเราะดังขรม


''เขาไม่ตอบหรอกจ้ะ และครูเองก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะฟังด้วย''

[ร้อยหมื่นพันไมล์ไกลบ้าน]

รอติดตามต่อจ้า ชอบจังในบทนี้
''ทำไมตะวันดูถูกตัวเองล่ะ คนเราน่ะมีหัวใจคนละดวงเท่ากันนะ เท่ากับว่าคนเรามีสิิทธิ์ที่จะรักเท่ากัน มันขึ้นอยู่กับว่าเรารักเขายังไงมากกว่า หากความรักใช้ความเห็นแก่่ตััวนำทางคนที่่เรารักเขาไม่มีสุขหรอก แต่หากรักแล้วรู้จักคำว่่าเสียสละถึงแม้เขาจะไม่รักเราเถิิดเขาจะจดจำสิ่งดีๆในตัวเรา ในโลกของความรักไม่มีต่ำ สูง ไม่มีดี ไม่ดี แต่สิ่งที่คนที่่่อยู่ในโลกแห่่งความรักมีก็คือความเข้้าใจในรักต่างหาก''

ไม่เคยเสียใจที่ได้รัก และไม่เคยดูถูกตัวเองว่าต่ำด้อยกว่าใครค่ะ
เพราะเราเกิดมาแบบนี้ พ่อแม่ที่รักเรามากขนาดนี้ แล้วถ้าใครบางคนไม่รักเรา
เพราะเราเป็นตัวเราเองก็ไม่รู้จะเปลี่ยนตัวเองให้เค้ารักได้อย่างไร...
ก็ต้องทางใครทางมันดีกว่ามั้ง...จะให้เสียใจที่เป็นตัวของเราเองคงไม่มีทาง อิอิอิ

อินๆๆ รออ่านตอนต่อไปจ้า