ข้อคิดจากคนข้างบ้าน

[ข้าวต้มมัด]

โลกาเวียนเปลี่ยนไป มองท่อได๋แฮ่งฮ้อนฮุ่ม
กุมเกาะเกี้ยว เกี่ยวกำนำจ่องกรรมเวร
ได้พบเห็นท้วนทั่ว มั่วโลกีย์ทั่วทุกยุกต์
เวรกรรมตกถึงลูก กำพร้าพ่อแม่ยังบ่ตาย
เบิ่งทุกข์หลายเอาฮ้าย ตาอายบ้านเพิ่นพ่องกัน


เห็นทะเลาะกันทุกวี่วัน บ๊ออายคำหยันของชาวบ้าน
คนเขาขานจ๊นจ่น ทำบ่สนบ่คิดหล่ำ
ลูกไห้นำกรรมไล่ต้อง ฟังเสียงฮ้องฮ่ำไฮ่
คนอื่นฟัง สังมาสงสารดอกจับใจ ได้แค่เพียงเวทนา
บ่อสามารถยื่นมือมา ซ่อยดอกหนาย่านมันฮ้อน


มาถึงตอนที่ถืกพราก ป๋าจากพ่อและแม่
บ่มีไผ๋หล่ำแล ลูกหัวแก่อยากสิอ้อน ต้อนพ่อแม่เข้าใส่กัน
นั้นของฉันนี้ของฉัน ปันกันไปคนละอย่าง
สร้างแตกต่างแตกร้าว บ่าวสาวเจ้าหากเก่งหลาย
เห็นคนอื่นสบาย สิตายหลาย ย่านได้ลื่น
คู่คนอื่นเขาแมนคู่กันแท้ มาเย็นแทะเฮ็ดอีหยัง (บ้านเฮา)
ลูกล้อมหลังล้อมหน้า สุขอุราพาเสียงม่วน
เฮฮาฮ้อง ห้วเราะล้วน ชวนให้คิดผิดกันหลาย นั้นแหล่ว


อีกก่ำฝ่ายหวลโหยไห้ ฮ่ำไฮ่โฮฮ้อง
เอกาเหงามาจ่อง เข้าทำนองหว่าเหว่
จักสิเหล่หาไผ๋แหล่ว แนวแก้วเพิ่นใจดำ
บ่มีธรรมในหัวใจ มีแต่ใจที่ว่างเปล่า
เบิ่งแล้วแสนปวดร้าว บัดสิก้าวกะอยากเข็ญ
ปล่อยลูกกายไปแล่นเล่น กรรมเวรบ่มีพ่อ
ผุได๋น้อที่เฮ็ดไว้ คนชดใช้แม่นลูกเอ้ย


น่าสงสารค่ะแต่ครอบครัวไผ๋มัน อิโตนเด็กน้อยคัก