ผญาพาม่วน ตอนชมสวนยายดิ้งต่อ

[เเมงสะดิ้ง]

กลับมาแวป่วนอีกแล่ว
ยังบ่แส่วดอกไลหนี
คนท่าดีคือน้องนาง
ไปถางสวนเอามาอ้าง



ยังบ่จางควมคึดฮอด
ตลอดทางเส้นที่หย่าง
แจ้งจ่างป่างในใจนี่
บ่เคยลี้แม่นหนีไผ



ขุดดินไปถางหญ่านำ
มันโลดทำให่ใจซื่น
เคยบืนหนีไปข้างหน้า
กะโงมาแม่นหม่องเก่า...พี่น้องเอ๊ย



บ่อยากเจ่าเว่าเรื่อง
เพิ่นสิเคืองวาน้ำเน่า
เน่ากะเน่าถ่อนแล่ว
อันแนวเว่าคือควมจริง



ใสติ่งหลิ่งคือน้ำส่าง
อยากถางทางไปสุดกู่
เอิ้นหาหมู่ซุมพวกพ้อง
ผู้ปองเมี่ยนแม่นเป้าหมาย




เจ้าอย่าพ่าย
ใจอย่าน้อย
ยามเดินทาง
หย่างให่สุดเส้น
เด้อ...



อย่าได้เต้นถอยร่น-ร่น
คนเขาเห็นสิเหยียบตึ่ม
ตายให่ตายข้างหน้าพุ่น
เขาสิเอิ้นวาคนหาญ..สั่นตั่ว



บ่ได้ตั๋ว ล่อให่ส่ม
อย่าหลงลมฟังควมส่อ
อย่าทำเป็นตี๋ส่อหล่อ
ป้อน้ำคำวางามส่อง...นำหลายน๊า




อย่าได้เผลอวาเห็นพ้อง
ถึงยอมนำกะตามซ่าง
ตามกะตามแต่ปากเว่า
หากโตเจ้าบ่เฮ้ดนำ...หึย



จั๊กเป็นหยังดอกมื่อนี่
หย่อนปากดีเพิ่นพาป่วง
คึดอยากม่วนป่วนพี่น้อง
เลยลองเกี้ยวใส่ผญา...เบิ่งสั่นดอก



ปอกวาจานำมาเว่า เล่าคำทำปั้นแต่ง
ยังบ่ค่องอย่าฟ่าวแหนง ให่เบิ่งแหยงเด้อคุณพี่
อย่าไลลี้หนีออกแปว เด้อพี่น้องบ้านมหาเฮาเอ่ย.....