************
โอ้บุญปลูกของลูกรัก พึ่งประจักษ์หลักเหตุผล
เมื่อยังเยาว์เราทุกคน เล่นซุกซนจึงโดนดี
รักวัวท่านให้ผูก รักลูกท่านให้ตี
สอนสั่งเพราะหวังดี แม่คนนี้คอยอบรม
ผูกพันนับวันแรก สู้ทนแบกเสน่หา
รอวันจนมารดา คลอดพ้นมาได้ชื่นชม
แม่ยิ้มด้วยอิ่มสม เฝ้าโอ้ลมจูบลูบขวัญ
สุขใดหนาหาเทียมทัน ยามแม่นั้นพบลูกยา
ลูกอ่อนยิ่งอ้อนหนัก แม่ฟูมฟักจนผ่ายผอม
ริ้นไม่ไต่ไรไม่ตอม เฝ้าถนอมกล่อมเกลี้ยงมา
ลูกร้องต้องผวา ไม่รอช้ามาเร็วพลัน
เข้าปลอบมอบกำนัล กอดรับขวัญไม่รีรอ
วัยเยาว์ข้าวน้ำป้อน อุ่นเย็นร้อนกลัวแสลง
ลูกรักจักสำแดง กินข้าวแกงไม่รื่นคอ
ลูกยิ้มได้อิ่มพอ เพียงนี้หนอแม่พอใจ
อบอุ่นละมุนใด เทียมเทียบได้อกมารดร
วัยรุ่นมักวุ่นวาย ลูกหญิงชายจึงหน่ายแหนง
ความรักมักรุนแรง เสาะแสวงลืมอาทร
ด้วยวัยยังใสอ่อน สิ่งเย็นร้อนไม่ประสา
ในห้วงบ่วงกามา สิ่งมายาล้วนล่อลวง
การเรียนจงเพียรพร่ำ สิ่งตอกย้ำควรเสาะหา
สร้างสรรค์ภูมิปัญญา เถิดวิชาการทั้งปวง
สังคมลุกส์ยุคโลกกว้าง เหมือนในห้วงแห่งมหันต์
หนักหนาจนสากรรจ์ ปัจจุบันยิ่งทวี
ลูกเอ๋ยแม่เคยพร่ำ ให้จดจำสิ่งสนอง
กงกรรมตามครรลอง ควรตรึกตรองมองให้ดี
คุณค่าเอื้ออารี ที่เคยตีด่าว่าขรม
ล้วนชอบปลอบประโลม ได้สุขสมดังใจเอย
************
ธุจ้าธุจ้าธุจ้า
Bookmarks