มาคิดฮอดแท้น้อหล่า กลางพรรษามื้อฟ้าหม่น
ยามเมื่อฝนหล่นจากฟ้า ธาราย้อยหย่าวริน
ในดวงจินต์ถวิลน้อง ตาเหม่อมองเมฆไหลผ่าน
คือตาหวานไปจากอ้าย หลายมื้อบ่ต่าวคืน
ยามมื้อฟ้าฮ้องครื้น ครื้น แสนสะอื้นอยู่ในอก
ทนสะทกสะท้อนจิด คิดคะนิงนำน้อง
ใจจำจองครองความเศร้า เหงาบ่มีมื้อสิส่วง
คิดนำดวงดอกฟ้า ผู้ลาร้างห่างสะเทิน
ปากสิกกกล่าวเอิ้น กะเกินส่งเสียงสดับ
ผ่านหลายวันลาลับ คอยนับวันปานคนบ้า
ได้แต่คองคอยถ่า ออกพรรษาสิล่วงผ่าน
ต้นข้าวมานจนสิซอด คนคิดฮอดซ่างมิดหาย
หรือว่าลืมบักอ้าย ชายชาวนาผู้หน้าก่ำ
ไปแล่นนำบ่าวคนโก้ เลยโสถิ่มผุก่ำกา
ฝากผญา ณ บทนี้ คันคนดีได้มาอ่าน
นี้คือสาร์นส่งให้เจ้า แทนคำเว้า...บ่าวผะอวน...เด้อนางเอ้ย...
:l-:l-:l-
Bookmarks