ยามค่ำค้อย แสงแดดอ่อน อัสดง
ทางเขตท่ง พงษ์ไพร ในป่าดงดอน
เสียงฮ่ำฮอน สองตายาย ท่าลูกชายมายามบ้าน
ถิ่นอีสานผ่านก่ำ ลูกคำมิดจี่ลี่
อยู่ป่าดงพงษ์ภี กาเหว่ามีเสียงฮ่ำฮ้อง ออนซอนให้ห่วงหา
คิดฮอดเด้ลูกหล่า กลับคืนนาซ่อยพ่อแม่
ตอนนี้กำลังแย่ พ่อแก่แม่ชรา
สองตายายปาดน้ำตา คิดถึงลูกหล่า ตอนน้อยอ่อน
เฝ้าออนซอน ถนอมเลี้ยง เพียงเข้าใหญ่สูง
หวังให้จูงตอนเฒ่า เป็นไม้เท้าให้พ่อแม่
ลูกชายแป่ไปกรุงก้วง เลยบ่ห่วงคนอยู่หลัง
น้ำตาพังอาบสองแก้ม นั่งเหลียวแนม ทางไวไว
คิดยิ่งบาดหัวใจ ว่ามื่อได๋สิได้พ้อ น้อลูกแก้วกลับต่าวคืน
สองตายายฝืนลุกขึ้น ยืนมองทางยุหล่ำล่ำ
คำเอ้ยคำ คันได้ยินเสียง พ่อแม่ฮ้อง กลับหอห้องอ่วยคืน
ทนฝืนขืนสังขารไว้ ให้ลูกชายได้กราบก่อน
ก่อนสิขึ้น....จอนฟอน นอนได้เห็นหน้าลูกแก้ว
สองตายายแหล่ว ก่อนสิตาย ลูกเอ้ย...
Bookmarks