อยากเขียนคำมาบรรยายให้ลึกซึ้ง
ก็ไม่เคยถึงแก่นแท้แม้ใจหมาย
เพียงสั้นสั้นทุกถ้อยคำมาบรรยาย
ก็มีบ้างใร้ความหมายในคำกลอน
ในบางครั้งรักเคยหวานฉันลึกซึ้ง
อยากเก็บหนึ่งในช่วงนั้นในวันก่อน
มาร้อยเรีัยงเป็นคำหวานผ่านเป็นกลอน
ก็บั่นทอนใจไม่กล้าว่าด้อยศิลป์
เลยได้เพียงเรียงคำนั้นที่ฉันมี
อารมณ์นี้มาบรรยายให้เขินขิน
สอดคล้องบ้างไม่คล้องบ้างอย่างชาชิน
ดั่งนกบินไร้จุดหมายให้ได้ยล
จึงบรรยายร่ายบรรจงลงกระดาษ
นั่งนึกวาดความหลังครั้งกระโน้น
ว่าก่อนเคยให้หัวใจใครบางคน
ที่สับสนบนทางรักปักใจฉัน
แรกก็บอกว่ารักเป็นหนักหนา
ด้วยวาจาบอกว่าเราไม่ห่างกัน
จะเคียงข้างตลอดไปในวันนั้น
จะมีกันฉันกับเธอเสมอไป
ความรู้สึกที่เรามีดีเสมอมา
ให้รักษารักสองเราเสมอไว้
ไม่สั่นคลอนรักสองเราแม้มีใคร
มากวนใจให้ระทมตรมอุรา
ครั่นวันเลื่อนเดือนเลยผ่านเนิ่นนานเข้า
น้องนางเจ้าเริ่มเดินห่างทางอาสา
ทางที่เีคยร่วมกันเดินจุงมือมา
ค่อยถอยห่างเจ้าร้างลาเริ่มชาชิน
เจ้านั้นใช้วันเวลาเป็นสิ่งบอก
ว่าถอยออกห่างกันผันชีวิน
ค่อยค่อยเดินออกไปไม่เขินขิน
ให้เราชินอยู่กับใจที่โหยหา
ขอเก็บสิ่งที่ดีเคยมีให้
เรียบเรียงไว้เป็นคำจำนรรจา
ไว้เตือนใจให้เป็นดั่งยารักษา
คอยเยียวยาแผลที่ใจให้จดจำ
เรียบเรียงแล้วได้เท่านี้ที่จำไว้
จับจรดได้ใช้ภาษามาคอยค้ำ
เรียงเป็นกลอนฝากไ้ว้ในความทรงจำ
ขออภัยหากเพรี่ยงพร้ำคำวาจา...
Bookmarks