กำลังแสดงผล 1 ถึง 4 จากทั้งหมด 4

หัวข้อ: หวานละไม....ชัยภูมิ ตอน หัวใจที่กลับมา 1(อวสาน)

  1. #1
    Moderators สัญลักษณ์ของ สาวชัยภูมิ ลูกพ่อขุน
    วันที่สมัคร
    Feb 2010
    ที่อยู่
    เกาหลี
    กระทู้
    750
    บล็อก
    30

    รอบยิ้มพิมใจ หวานละไม....ชัยภูมิ ตอน หัวใจที่กลับมา 1(อวสาน)

    หวานละไมยืนมองดูบ้านหลังใหญ่ที่ช่างกำลังรีบก่อสร้างทั้งวันทั้งคืน ตลาดนัดที่เคยอยู่ตรงข้ามกับอนามัยย้ายไปขายที่ตลาดใกล้โรงเรียน มันทำให้ชีวิตเย็นวันศุกร์ของเธอขาดสีสันไปถนัดตา ลมหนาวของเดือนธันวาเย็นยะเยือก นานแล้วที่เขาผู้นั้นจากเธอไป เขาส่งข่าวมาเป็นระยะๆ บอกข่าวการเสียชีวิตของบิดาให้เธอทราบ และบอกว่าเขาจะบวช เธอได้แต่บอกอนุโมทนา รูปที่ส่งมาทางอีเมล์เป็นรูปภิกษุรูปหนึ่งทีียืนอยู่ในอาการสำรวม จากนั้นเูธอก็ไม่ได้ข่าวของเขาอีกเลย

    วันนี้ไม่มีคนป่วยเลยมีเพียงเด็กจากโรงเรียนมาซ้อมเต้นที่ใต้อาคารเพราะใกล้งานฉลองพระธาตุกุ้มข้าว วันนั้นเมื่อปีก่อนสินะที่เจอเขา ธงคะแนนธิดาผ้าขิตกำใหญ่ที่เขายื่นให้เธอทั้งกำ และแผลของขวัญที่จ้อนได้มอบให้ตลอดจนถ้อยคำรักที่ยังก้องในโสตประสาท ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นเธอยังจำมันได้จนบัดนี้ เขาล่ะจะจำเธอได้ไหมล่ะ ดวงตาหวานหม่นเศร้าไปทันทีเธอได้แต่ท่องบทกวีเเห่งการรอคอยนั้นออกมาเบาๆราวกับจะปลอบใจตัวเอง

    O สุดรอคอยค่อยเห็นว่าเป็นเจ้า

    กี่ภพกาลผ่านเล่าที่เฝ้าหา

    เหมือนพิมพ์ภาคฝากมั่นลงสัญญา

    ให้ตรึงตราแต่ในน้ำใจเดียว

    O เกิดแต่เมื่อ..กาพย์กลอนสุนทรถ้อย

    เผยนัยร้อยความตอบให้ลอบเหลียว

    สายใย-อย่างแฝงเร้น...ฟั่นเป็นเกลียว

    เข้ารั้งเหนี่ยวตอบตื่น...รับชื่นบาน

    O จนเร้ารุมสุมซ่อน..ความวอนว่า-

    ผ่านพรรณนารูปกลอน..แสนอ่อนหวาน

    เพื่อจะเผยความปวงแห่งดวงมาน

    อันสุมซ้อนทรมาน..นับนานมา

    O สืบผ่านความสุจริตในจิตที่-

    อ่อนหวานอ่อนโยนมีในทีท่า

    วางความสัตย์ในจิตเป็นฤทธา

    แลกคุณค่างามพร้อม..ห่มห้อมใจ

    O สืบผ่านการรอคอย..ละห้อยเห็น

    อย่างแฝงเร้นรูปศัพท์...ยามขับไข

    ก่อนลำดับงดงามของความนัย

    คือซาบซึ้งอาลัย..เริ่มไหวตัว


    เสียงฝีเท้าของคนสองคนปลุกให้เธอตื่นจากภวังค์ ร่างสตรีสองคนสนทนาเป็นภาษาอังกฤษดังมาจากบันไดด้านล่าง หญิงวัยกลางคนกำลังพยุงหญิงสาวอายุราวยี่สิบปีใบหน้านิ่วเพราะความเจ็บปวด หากเธอยิ้มเธอคงดูน่ารักเป็นกอง เพราะเธอดูเหมือนตุ๊กตาที่เธอเคยมีในตอนเป็นเด็ก ผมสีน้ำตาลเข้มแต่ดวงตานั้นกับมีสีเขียวอมฟ้า ยามสบตามีประกายวาววับดุจอัญมณี

    แม่คะ หนูปวดจนทนไม่ไหวแล้ว

    แม่บอกแล้วอย่ากินข้าวเหนียวเยอะท้องหนูไม่เคย แม่น่ะไม่เป็นไรหรอกแต่หนูสินานๆกินที กินทีละน้อยๆกระเพาะจะได้ปรับตัว นี่อะไรล่อไปซะครึ่งกระติ๊บ ผู้เป็นแม่บ่นยืดยาว

    ก็มันอร่อยนี่คะ แม่ก็รู้ หนูชอบ

    ทันทีที่สบตาของหญิงผู้นั้น เธอยิ้มให้พลางมองอย่างพิจารณา

    หนูหวานละไม

    คะ หวานละไมออกจะแปลกใจ เูธอไม่เคยเจอทั้งคู่มาก่อนแน่นอน เพราะหญิงคนนี้และลูกเป็นคนจากถิ่นอื่น ทำไมเธอจึงเรียกชื่อราวกับรู้จักกันมาก่อน

    รู้จักชื่อหนู ด้วยเหรอค่ะ หนูเพิ่งจะเคยเห็นคุณป้าครั้งแรก เธอทำหน้าแปลกใจดวงตาคู่งามมีแววฉงน

    อ๋อป้าถาม คนแถวนี้จ้ะ คือลูกสาวป้ากินอะไรๆมากไปเธอท้องอืดน่ะจ้ัะ

    หนูช่วยดูอาการหน่ิอยได้ไหมจ้ะ เธอพูดพลางยิ้ม หวานละไม มองและยิ้มตอบเํธอเช่นกันก่ิอนจะตรวจดูอาการจนละเิีอียด จนกระทั่งจัดยาให้

    คุณป้าผ่านมาแถวนี้เหรอค่ะ

    ปล่าวหรอกจ้ะ คือป้าเพิ่งย้ายมาอยู่เมื่ิอคืนนี่เอง พอดีริสาเขากินของโปรดหนักไปหน่อย ก็เลยป่วยอย่างที่เห็น บ้านของป้าอยู่ตรงข้ามอนามัยนี่เอง

    เหรอคะ หวานละไมหันมามองที่บุตรสาวที่ป่วยดวงตาที่ทอดมามีแววเ็็ป็นมิตร

    ริสาเขาเพิ่งจะยี่สิบ ป้าจะให้เขาเรียนที่มหาลัยที่กรุงเทพปีหน้า แต่เราเพิ่งย้ายมา ริสาก็ไม่มีเพื่อนหนูว่างๆช่วยชวนเขาคุยหน่อยนะจ้ะ เขาค่อนข้างขี้อายน่ะจ้ะพูดไม่ค่อยเก่งหรอก

    ได้สิค่ะ สวัสดีจ้ะริสา ไมเป็นพี่เรียกพี่ไมก็ได้นะจ้ะ ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ

    หวัดดีค่ะ พี่ไม เธอพูดไทยเสียงแปร่งๆ ใช่สิเธอน่าจะเป็นลูกครึ่ง ดูงดงามแบบตะวันตกผสมตะวันออกอย่างลงตัว สิ่งที่ดูสะดุดตาหวานละไมมากที่สุดก็คือดวงตาสีมรกตที่เปล่งประกาย

    เสียงมอเตอร์ไชด์ดังกระหึ่มหวานละไมเหลือบไปมอง ร่างจ้อนกับพ้องเพื่ิอนขับรถมาจอดที่ข้างล่าง หวานละไมยิ้มน้อยๆส่งป้าลำดวนและริสาจ้อนขยับแว่นตาก่อนจะก้าวขึ้นบันไดมา อาจจะเป็นเพราะแว่นตาทีีเพิ่งตัดมันสายตาเกินขนาด มันทำให้เจ้าของก้าวบันไดผิดขั้นจนถลาไปชนสาวน้ิอยริสาอย่างจัง

    จนร่างนั่นเซจนแทบตกบันไดจ้ิอนคว้าตัวก่อน จะตกบันไดแว่นตาใหม่เอียงกระเท่เร่ตกมาที่ปลายจมูก จ้อนมองสาวน้อยในอ้อมกอดเหมือนต้องมนต์สะกด

    ริสา..เป็นไงมั่งลูก ย่างคือบ่เบิ่งคนลงแน้ คันลูกป้าตกลงไปสิเฮ็ดจังใด ลำดวนพูดอย่างอามรมณ์เสีย จ้อนปล่ิิอยร่างนั้นอย่างงงๆก่อนจะดุนแว่นตาให้มาอยู่ที่ดั้งจมูกก่อนจะยกมือไหว้ผู้สูงวัยกว่า

    ขอโทษครับ ผมบ่ระวัง เจ็บบ่หล่า จ้อนหันมาเอ่ยถามริสา เูธอสั่นหัวน้อยๆก่อนจะหันไปหาแม่ จ้อนยืนนิ่งส่งคนทั้งคู่ด้วยสายตาไปที่ประตูบ้านหลังใหญ่ ที่ยังสร้างไม่ทันเสร็จดีจนร่างทั้งสองหายเข้าไปในบ้าน

    ผู้ดีอยู่ดอกอ้ายจ้อน เสียแต่ว่าเลาปากกืกเนาะอ้ายจ้อน บ่หน่าเลยฝรั่งปากกืก

    เอ..บักนกเล็กมึงบ่เว้ากะบ่มีคนว่ามึงบ่มีปากดอก ไปลงไปเฝ้ารถ กูย้านนกขี้ใส่

    บุ๊ย หา้ว่าหลายย้านคนขัดจังหวะ กะว่าเถาะไปสู อย่าขึ้นเถาะอนามัย กูย้านเข็มว่ะ

    มึงอย่าล่อแหลกูเด้อบักนกเล็ก ไปเบิ่งต้นทางเอ๊ยไปเฝ้ารถ กูไปหาน้องไมก่อน จ้อนพูดเสียงเขียว พลางรีบก้าวขึ้นบันได หวานละไมยิ้มต้อนรับเขาเช่นเคย ดวงหน้านั้นดูเศร้านักใช่สิเธอคงกำลังรอใครคนหนึ่งที่ไม่ใช่อ้านจ้อน หนุ่มที่ได้หัวใจแต่ไม่เคยกลับมาดูแลต้นรักที่กำลังงอกมึงกลับมา .....มึงโดนแน่จ้อนคิด...

    ใส่แว่นแต่ตอนใดอ้ายจ้อน มะคือครูโรงเรียนแท้ มีหยังจ้า เธอพูดพลางยิ้มจ้ิอน ยื่นกระดาษใบหนึ่งให้เธอหวานละไมรับมาดู พลางยิ้มรอยยิ้มนั้นกว้างกว่าเดิมแววตานั้นมีแววปิติเธอจับมือจ้อนเขย่าด้วยความดีใจ

    ไมฮู้ิ้ อ้ายต้องเฮ็ดได้ อ้ายจ้อนเรียนจบแล้ว

    ของขวัญให้ไม อ้ายสอบผ่านแล้ว นี่ใบรับรองเกรด อ้ายมาบอกไมก่อนหมู่เลยเ้ด้นี่ จ้อนพูดหวานละไมยิ้มกว้าง เพียงแต่ความปิติอิ่มเอมในใจได้เพียงครู่เดียว เวลาผ่านเกือบปีแล้ว เวลาแห่งการรอคอยยาวนานเสมอ

    ไม ยังถ่ามันอยู่ติ ไมฮักมันแล้วติ จ้อนพูดเสียงแหบพร่า ดวงตาคู่นั้นมีแววหม่นเศร้า ดูเหมือนจ้ิอนจะไม่ต้ิองการคำตอบ

    หวานละไมก็ยังไม่มีคำตอบให้จ้อนเหมือนเดิม แม้ใจของเูธอเองจะรักเขาแล้ว แต่จ้อนก็รักเูธอเสมอมา เธอไม่อยากใช้คำพูดแม้จะเป็นความจริงทำร้ายหัวใจใคร จ้อนยิ้มบางๆพลางดุนแว่นให้มาอยู่ที่ดั้งจมูก เขาพูดต่อไปเรื่อยๆราวกับไม่ใส่ใจคนฟังว่าอยากฟังหรือไม่

    กะซางเถาะ อ้ายถามซื่อๆละ อ้ายต้องไปเฮ็ดงานก่อนด้า อ้ายสิเป็นผู้ซ่อยกำนันไปพลางๆระหว่าถ่าสอบ อบต.งานยุ่งอีหลีไมเอ๊ย แถมเตรียมงานต้อนรับผ้าป่าอีก ปีนี้งานใหญ่อีหลี เขาพูดพลางหันหลังจะกลับ

    ไปเรียนมาอ้าย เบิ่งคือผู้ซ่อยกำนันอีหลี งานยุ่งแท้ๆ หวานละไมยิ้มตอบก่อนจะโบกมือส่งจ้ิอนที่บันได

    ไปก่อนเด้อน้องไม แม่นอยู่ เปลวเทียนให้แสง รามคำแหงให้ทาง จ้อนหัวเราะออกมาดังๆโดยที่เขาไม่ลืมที่หันไปมองหลังคาบ้านของสาวน้อยริสาผู้ที่ฝากร่องรอยอบอุ่นที่อกข้างซ้ายจางๆ มันทำให้หนองส่องแมวน่าอยู่กว่าเดิมอีก 27 เท่าทีเดียว



    แบ่งตอนนี้เป็นสองตอนเพราะมันยาวไปย้านคนบ่อ่านเพราะยาวโพด ตอนสุดท้ายจบแล้วจ้าขอบคุณที่ติดตามหวานละไมค่ะ

    ขอบคุณจากหัวใจค่ะ



    ลิขสิทธิ์บน YouTube Credit By : https://www.youtube.com/watch?v=OEO8R-T44NU
    แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย สาวชัยภูมิ ลูกพ่อขุน; 18-09-2011 at 20:17.

  2. #2
    ร่วมถ่ายทอดความรู้สู่สังคม สัญลักษณ์ของ บ่าวห้วยละโอง
    วันที่สมัคร
    Feb 2009
    กระทู้
    717
    ติดตามตอนต่อไปยุเด้อครับ
    ขอบคุณสำหรัลงานเขียนดีๆที่นำมาให้อ่านครับ

  3. #3
    Moderators สัญลักษณ์ของ สาวชัยภูมิ ลูกพ่อขุน
    วันที่สมัคร
    Feb 2010
    ที่อยู่
    เกาหลี
    กระทู้
    750
    บล็อก
    30
    ขอบคุณที่ติดตามค่ะ บ่มีเวลาพิมพ์เลยค่ะยากงาน แต่กะใกล้แล้ว งานเขียนเป็นงานที่บีมักค่ะ เอาไว้ผ่อนคลายยามเหนื่อยจากงาน เห็นมีคนอ่านกะดีใจหลายๆๆ

  4. #4
    พ่อครัวแม่ครัวบ้านมหา สัญลักษณ์ของ สาวบ้านแต้
    วันที่สมัคร
    Jun 2007
    กระทู้
    1,024
    บล็อก
    28

    หวานละไม....

    จะจบแล้วหวานละไม.....
    ขอบคุณสำหรับความตั้งใจ นักเขียนน้อยของพี่
    พี่อิ๊ทลุ้นว่าพะเอกจะได้หอมแก้มนางเอกไหมน้า.....
    :l-:l-:l-

Tags for this Thread

กฎการส่งข้อความ

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •