กำลังแสดงผล 1 ถึง 2 จากทั้งหมด 2

หัวข้อ: ดวงดาวบนฟากฟ้า

  1. #1
    Maximum learning
    ศิลปิน นักเขียน
    สัญลักษณ์ของ khonsurin
    วันที่สมัคร
    Apr 2008
    ที่อยู่
    ท่าตูม สุรินทร์
    กระทู้
    8,063
    บล็อก
    197

    ดวงดาวบนฟากฟ้า


    ดวงดาวบนฟากฟ้า





    เรื่องสั้นเยาวชนสีขาว ตอน ดวงดาวบนฟากฟ้า




    “บนความล้มเหลวของผมหรือเกิดขึ้นบ่อยมาก แต่ผมอยากบอกว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ทำให้ผมท้อได้เลย”




    ดวงดาวบนฟากฟ้า





    ปรีชา ตันโชค เด็กหนุ่มที่เวียนบอกกับตัวเองว่า เขาจะเปลี่ยนแปลงชีวิตเขาให้ได้ .... ในวันที่เขามองท้องฟ้าในคืนวันหนึ่ง เขาเห็นแสงไฟจากเครื่องบิน บนท้องฟ้า มันบินผ่านเขาไป … วันนั้นเป็นวันที่เริ่มต้นฝันสำหรับเขา


    เขาฝันว่าเขาจะต้องเดินทางด้วยเครื่องบินสักวัน บินไปสู่ท้องฟ้าที่พราวด้วยดวงดาว จะเป็นอย่างไรบ้างถ้าเขาได้สัมผัสราตรีแห่งดวงดาว ท้องฟ้าในยามค่ำคืนคงสวยงามละไม


    ในชีวิตจริง ความใฝ่ฝันของคนคนหนึ่ง มักจะถูกขัดขวางขัดจังหวะเสมอ อาจจะจากคนที่รักเรามากๆ ก็ได้ วิถีชีวิตที่เขาและเราคิดจากแรงใจที่มากับคำว่ามอบผ่านกันและนำไปสู่ชีวิตที่ดีขึ้น โดยลืมไปว่า “คนที่รับจะเต็มใจรับด้วยหรือไม่”

    ในความคาดหวัง ถูกนำแปรเปลี่ยนไปสู่การบังคับ สิ่งที่พ่อแม่อยากให้ลูกได้ทำตามและทำตามความต้องการของตน พบและปรากฏในสังคมปัจจุบันตลอดเวลา นำไปสู่ประโยคที่ว่า “พ่อแม่ทำเพื่อลูก” โดยลืมไปว่าแท้จริงแล้วมันคือการนำไปสู่การเติมฝันของตนเอง โดยลูกเป็นพาหนะสำหรับเดินทางไปสู่ความฝันที่ตัวเองฝัน



    ปรีชา ตันโชค เป็นลูกที่พ่อหวังจะให้มีอาชีพช่างก่อสร้าง เหมือนตนเอง เฝ้าเวียนบอกว่าถ้าเขาเติบโตขึ้น เขาจะต้องเป็นช่างก่อสร้างที่ดีสมกับความภาคภูมิใจของพ่อและแม่ให้ได้ ชีวิตที่ต้องอพยพย้ายถิ่นฐานตามที่ผู้รับเหมาก่อสร้างประมูลงานได้


    ชีวิตของปรีชา ตันโชค ที่ต้องย้ายโรงเรียนแล้วโรงเรียนเล่าเกือบตลอดชีวิตตั้งแต่เล็กจนโต ตามพ่อและแม่ที่เป็นกรรมกรก่อสร้าง แล้วเขาจะหวังสิ่งใดได้เล่า นอกจากชีวิตที่ต้องรอนแรม ตามงานที่ได้รับมอบหมาย ครั้งล่าสุดมาอยู่ที่จังหวัดสุรินทร์ ที่นี่เองสถานที่ก่อสร้างโรงเรียน และ หอประชุม ซึ่งงานนี้อาจจะต้องอยู่ยาวสักหน่อย กำหนดเวลาถึงสองปี เขาได้เริ่มต้นชีวิตอยู่กับที่นานถึงสองปีทีเดียว นานพอที่จะได้ใช้ชีวิตไม่ต้องร่อนเร่พเนจร เมื่อพ่อได้นำเขามาเข้าโรงเรียนแห่งนี้


    สำหรับ ปรีชา ตันโชค ได้จุดประกายฝันจากเครื่องบินใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืนอีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่เกือบลืมเลือนความฝันที่ถูกจุดประกายเสียแล้วไปเสียแล้ว ว่าเขาจะต้องบินไปใต้ท้องฟ้า เพียงเพื่อเยี่ยมเยียนดวงดาวและท้องฟ้า เขาบอกกับตัวเองว่า ในวันหนึ่งเขาจะต้องเดินทางไปสู่ท้องฟ้าในคราค่ำคืนให้ได้ เพื่อสำรวจความฝันและความลับของดวงดาว โดยมุ่งมั่น แม้จะพ่ายแพ้ แม้จะล้มเหลว แต่ไม่เคยท้อสำหรับหัวใจที่กล้าแกร่ง ....



    “แพ้ได้ ล้มก็ได้ ไม่แปลก ขอมีเพียงกำลังใจมีหวัง”




    ปรีชา ตันโชค ตอนกลับจากโรงเรียนมายังบ้านพักของพนักงานก่อสร้างแห่งนี้ ได้ช่วยเหลืองานก่อสร้างตามโครงการบ้างเช่นการผูกเหล็ก ช่วยเหลือในการหล่อเสาเข็ม แล้วแต่หัวหน้างานจะสั่ง เลิกงานแล้ว ก็อ่านหนังสือภายใต้หลังคาสังกะสีของสถานที่พักของคนงาน เก็บเงินได้แม้เล็กน้อยไปซื้อหนังสือมาอ่าน บางครั้งไม่มีเงินที่จะซื้อหนังสืออ่าน ได้ไปขอยืมหนังสือที่ห้องสมุดของโรงเรียนมานั่งจด จด และจด เพื่อเก็บไว้เป็นตำรา


    ดำรงและปราณี เพื่อนร่วมห้องเรียน ม.5 ได้มาร่วมช่วยกันจดได้ ทั้งสามติวฟิสิกส์ คณิต เคมี ชีววิทยา ด้วยกัน โดยการช่วยกันถามตอบ การจดคือการอ่านหนังสืออย่างหนึ่ง การใช้แผ่นกระดานที่ไม่ใช้แล้วและเศษไวท์บอร์ดที่พ่อสร้างเป็นกระดานสำหรับเขียนหนังสือ ทำให้สนุกสนานกับการเรียนด้วยการอธิบายโจทย์แต่ละข้อ และถกเถียงกัน ทำให้พวกเขามีความรู้เพิ่มขึ้นๆ อย่างไม่มีวันจบสิ้น สุดท้ายมีเพื่อนอีกสองคน คือ วิริยา และ ธงชัย มาเข้าร่วมกัน


    บางครั้งเพื่อนพ่อก็กระเซ้าเย้าแย่มาว่า

    “จะเรียนมาทำไมนักหนาว้า ต่อไปก็เป็นกรรมกรเหมือนกันนั่นแหละ”




    “ยามท้อท้องฟ้าคือความฝัน”





    ปรีชา ดำรง ปราณี และเพื่อนในชั้น ม.5/6 ได้คิดสมัคร ประกวดโครงงานเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ ภายใต้หัวข้อที่ว่า โครงงานเครื่องบินบังคับขนาดเล็ก สู้กับนักเรียนห้อง ม.6/1 รุ่นพี่ ที่เป็นห้องระดับห้องคิงของโรงเรียน และ ม.5 ทุกห้อง ต่างก็ทุ่มเทให้กับการสร้างเครื่องบินบังคับเล็ก พวกเขาเริ่มเรียนรู้ในการทำเครื่องบินเล็กบังคับ โดยคุณครูประจำชั้นได้ให้ทุนในการซื้ออุปกรณ์ ผ่านการคำนวณ การวัดขนาด การใช้รีโมตและแบตรี เป็นเครื่องมือในการบังคับ



    “พวกเราจะสู้ได้หรือ...กับห้องหนึ่งทีเดียวนะ” เพื่อนๆ พากันรุมถาม

    “สู้ได้สิ...เราว่าของเราก็คำนวณเจ๋ง นะ” ดำรง พูดอธิบายให้เพื่อนร่วมชั้นฟัง


    “ตรามใดที่มีท้องฟ้า ตราบนั้นเรามีที่ใต่ฝัน” ปรีชา บอกกับเพื่อน


    “แพ้ได้ ล้มได้ แต่กำลังใจของเราไม่เคยท้อ” พวกนักเรียนพากันร่วมจับมือกัน




    วันนั้นปรีชา มองท้องฟ้ายามราตรีพร่างพราว เขาและเพื่อนนอนไม่หลับ แอบมาทดลองบังคับตอนดึกที่สนามโรงเรียน มันขึ้นได้ดี



    เช้าวันนี้กลุ่มนักเรียนชั้น ม .5/6 ต่างพากันตื่นเต้น ....เมื่อเวลามาถึง พวกเขานำเครื่องบินขนาดเล็กออกมา....แต่…


    เครื่องบินขนาดเล็กของ นักเรียน ม.5/6 ตอนนี้รีโมต หายไป มันหายไปไหน...ไม่มีใครรู้ สภาพ...ระส่ำระสาย เกิดขึ้น ความหวังเริ่มเลือนราง มันหายไปไหน ทั้งที่เมื่อคืนพวกเขายังร่วมทดลองอยู่



    ทุกคนคอตก กลับไปยังห้องพัก ทุกคนในห้อง ม5/6 น้ำตาไหล รีโมตหายไปไหน ถามพ่อ...พ่อบอกว่าเมื่อเช้านี้ มีคนงานเพื่อนพ่อเก็บของเก่าปาขาย...พวกเขาไปหาลุงแย้มทันที ลงแย้มหัวเราะแล้วบอกว่าลุงไม่รู้ว่าเป็นของสำคัญ ลุงเก็บกล่องที่วางไว้นี้ ยังไม่ได้เปิดดู ว่าเป็นอะไร


    ลุงแย้มนำรีโมต มาคืน พวกเขาวิ่ง วิ่งไปที่สนามทันที ขอคุณครูประกวดอีกครั้งต่างพากันให้เหตุผลต่างๆ นานา ครูปรึกษากันแบบไม่เชื่อฝีมือเท่าไร ครูประจำชั้นช่วยอ้อนวอนด้วย คณะครู ได้มาถามนักเรียนที่ร่วมแข่งขัน ต่างพากันหัวเราะ แต่รุ่นพี่ ม.6/1 เห็นด้วย พวกนักเรียนชั้น ม.5/6 จึงได้พากันยกมือไหว้รุ่นพี่ ดีใจกับการที่ได้เข้าแข่งขันอีกครั้ง



    เครื่องบินบังคับทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า อย่างสง่างาม “ดวงดาวแห่งฟากฟ้า” ได้เริ่มต้นขึ้น

    ในการแข่งขันที่สง่างาม ทุกคนต่างทึ่งในฝีมือจากการบังคับเครื่องบินขนาดเล็กในครั้งนี้

    ผลการตัดสิน เครื่องบินเล็กบังคับ ของนักเรียนชั้น ม.5/6 ได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนในการแข่งขันระดับเขตการศึกษา


    ผลงานของตัวแทนของโรงเรียนได้รับการชนะเลิศในระดับประเทศ


    พวกเขาได้ทำชื่อเสียงให้กับโรงเรียน เมื่อกลับมาถึงโรงเรียน มีการประกาศผลทางหน้าเสาธงของเช้าวันหนึ่ง ทุกคนที่อยู่ในโรงเรียนภูมิใจที่พวกเขานำเกียรติยศของโครงงานครั้งนี้มาสู่โรงเรียน ....



    กลับมาบ้าน ปรีชากอดพ่อไว้ น้ำตาแห่งความปิติไหลอาบแก้ม


    “พ่อครับ...ผมดีใจที่เป็นลูกพ่อ ความสำเร็จทั้งหลายมาจากพ่อแม้พ่อจะคัดค้านและทำเมินเฉยบ้าง แต่ผมรู้ว่าพ่อแอบสนับสนุนตลอดเวลา อ้อมกอดใครไม่อบอุ่นเท่าอ้อมกอดของพ่อคนนี้ครับ”




    “เพียงมีใครสักคน ที่โอบกอดฉันยามฉันพ่ายแพ้ เท่านั้นพอ...”




    ปรีชาในวันนี้คือวิศวกรการบินขององค์กรระหว่างประเทศ ดำรงคือคุณหมอหนุ่มที่อุทิศชีวิตเพื่อคนยากไร้ ปราณีทำงานที่สำนักงานวิจัยแห่งหนึ่ง วิริยาครูสาวที่มีผลงานครูดีเด่น ธงชัยวิศวกรไฟฟ้าของบริษัทชั้นนำ โดยทั้งหมดได้รับทุนการศึกษาจากองค์กรภาครัฐ




    นักเรียนจากโรงเรียนเล็กๆ ในชนบทกับการไต่ฝัน เริ่มด้วยการดูเครื่องบินบนท้องฟ้า สร้างสรรค์จินตนาการ ด้วยคำว่า




    “แพ้ได้ แต่ท้อไม่ได้”





    ลิขสิทธิ์บน YouTube Credit By : https://www.youtube.com/watch?v=Aa_gSs0NV9k








    khonsurin
    20 กันยายน 2554




    .............................................





    แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย khonsurin; 21-09-2011 at 01:33.
    *********************************


    อิสระ เสรี เสมอภาค




    *********************************

  2. #2
    ศึกษาหาความรู้ สัญลักษณ์ของ lungyai1123
    วันที่สมัคร
    Oct 2008
    กระทู้
    3,644
    บล็อก
    63
    ถูกแล้วการแข่งขันทุกอย่างมันยอ่มมีแพ้มีชนะ
    แต่เราจะไม่ท้อ..พ่อสอนไว้ท้อไม่ได้แม้แต่ครั้งเดียวครับ

Tags for this Thread

กฎการส่งข้อความ

  • You may not post new threads
  • You may not post replies
  • You may not post attachments
  • You may not edit your posts
  •