เงินเดือนขึ้นเหมือนหน่อกล้าเจ้าข้าเอ๋ย
ไม่นึกเลยหนี้สินตามมาเหมือนห่าฝน
เงินเดือนหมื่นเงินเดือนแสนยังอับจน
ค่าครองชีพของคนแพงแสนแพง

เมื่อหนี้สินก่อตัวเริ่มมัวหมอง
กอดตระกองความจนและทนอยู่
ทุกข์ของเราใครเขาไม่รับรู้
อดทนสู้ในสังคมที่ฟั่นเฟือน

สังคมหรูดูสง่าน่าหลงไหล
เธอคลั่งไคล้ใหลหลงว่าหอมหวาน
รายได้น้อยไม่มีแม้ข้าวจะใส่จาน
ยังอยากทาน เบลูก้า ไข่คาเวียร์

ยอมเป็นหนี้ก็เพื่อเธอนะทูนหัว
ยอมทำตัวเป็นเศรษฐีมีเงินแสน
ยอมขนาดนี้เธอถึงจะเรียกฉันว่าแฟน
แล้วเงินแสนเหลือกี่ตังค์บอกฉันมา

ไม่เอาแล้วขอลาเจ้าข้าเอ๋ย
เธอบอกเชยเมื่อพากินข้าวมันไก่
ก็เงินเดือนแค่นี้จะให้พี่ทำยังไง
งั้นต่างคนก็ต่างไปก็แล้วกัน