เสร็จจากนา ออกจากบ้าน หนีนา ไลถิ่น
ลาแดนดินถิ่นเค้า อีสานบ้าน บ่อนเนา
ความตั้งใจ ตั้งแต่เค้า หวังคว้าซ่าว หาเงิน
สัญญากับคนฮัก ว่าสิไป ขอหมั้น
ค่อยเจอกันเด้อหล่า ออกพรรษา สิกลับต่าว
น้องอย่าฟ้าว มีใหม่ซ้อน ให้รออ้าย สิต่าวมา
ทำงานแสนเมื่อยล้า บ่มีหล่า ถดถอย
กำลังใจคือนาง บ่ห่างหาย จากใจอ้าย
มีเงินพอเพียงได้ แหวนทอง มาสวมสอด
สวมนิ้วมือให้น้อง เป็นของหมั้น มัดใจ
ชีวิตนี้หวังได้ เนื้ออุ่น มาเฝือแฝง
สู้เหมิดแฮง ทั้งชีวิต เผื่อให้มี เพียงน้อง
หวังสิครองใจมั่น ฮักนำกัน ฮอดเฒ่าแก่
สัญญาไว้คักแท้ บ่แปรม้าง ห่างกัน
อีกบ่จักกี่วัน อ้ายสิโงคืนบ้าน อีสานเดิม หม่องเก่า
ไปเล่าพงศ์พี่น้อง เตรียมงานหมั้น หม่อมพระนาง
เตรียมไปวางของหมั้น เทิงขันพลู ขันหมาก
เอาไปฝากแม่เจ้า ตามพื้น ฮีตครอง
มื้อนี้ลมล่วงต้อง ปลายไผ่ หวิวเอน
เบนไปตามสายลม แกว่งกวย นวยเนิ้ง
เบิ่งไปมา ซ่างมาคือใจน้อง โอนเอน บ่มั่นเที่ยง แท้น้อ
เอียงไปได้ทุกด้าน บ่หนักแน่น ยืนคง
ฟังเสียงฟ้าฮ้องโป้ง ก้ำฝ่าย ทางอีสาน
ดังผสานเสียงลือ ข่าวคราว มาเถิงอ้าย
เจ้ามีชาย มาซ้อน นอนนำ เป็นคนใหม่
จนว่าท้องเจ้าใหญ่ จนว่าพุงเจ้าโย้ โอน้ออ้าย อยากท่าวตาย เด้น้อ
ญิงที่หมายเพิ่นมาฮ้าง ปล่อยอ้ายเดินตามทาง มันแสนว่าง โดดเดี่ยว
ต้นข้าวเขียวพวมแก่ท้อง นางน้องกะแก่ครรภ์
เป็นเพียงฝัน ความหวังอ้าย มันมลาย ม้วยมอด
จอดบ่แจวแล้วบักอ้าย อยากตายถิ่ม ให้ส่วงใจ
แสนสิฮ้องฮ่ำไห้ แล้วไผหน่อ สิสงสาร
จบตำนาน แล้วความฮัก ขอพักพอ เพียงนี้
จบกันทีฮักแสนเศร้า สองคนเฮา บ่มีได้ เคียงคู่
อาศัยธรรมเพิ่นญาคู บ่มหัวใจอันเศร้าเศร้า ขอเซาเว้า เรื่องผู้ญิง หมู่เอ้ย
Bookmarks