ข้าวเหนียวดอได้ขึ้นเล้า สันปลาตองกะยังอ่อน
ทางนาดอนกะเหล่าฮ้าง นกขุ่มน้อยเกือกขี้ดิน
เดือนสิบสองจวนสิสิ้น ฝนไกลดินแทบแห้งไหง่
เหลียวไปไสเห็นแต่กอข้าวเนิ้ง สายลมต้องอ่อนเอน
ดวงตาเว็นได้ล่วงย้าย คือเอียงอายฟ้าบ่อเกิ่ง
คึดไปเถิงนาถน้อง สิเอียงแก้มให้แก่ไผ
ลงไปไทหลายปีแล้ว จักเป็นตายบ่อฮู้ข่าว
หนาวในทรวงสิป่วงบ้า นัยตาเซ่อเหม่อลอย
อ้ายยังคอยคองเจ้า ยามลมหนาวสังบ่อเป็นตาอยู่
พออยากกู่กูกเอิ้น ให้คืนบ้านถิ่นอีสาน
หือว่าน้ำท่วมบ้าน นอนกระดานแป้นเปียกซุ่ม
เบิ่งข่าวทีวีกะแห่งกุ้ม จักโตเจ้าอยู่จั่งใด๋
ฝากข่าวไปนำลมล่อง เดือนสิบสองอ้ายตั้งต่อ
น้ำท่วม กทม. อ้ายกะคึดฮอดเจ้า เหลียวขึ้นฟ้าแห่งแต่เหงา
คึดเห็นคราวแต่ก่อนพุ้นตอนนาวานเผิ่นลงแขก
นางยังฉีกปลาแดกให้อ้าย คราวกินเมี่ยงอยู่เลาะโพน
เสียงเฮฮาโจ้กจ้น ผู้ลางคนเผิ่นเว้าใส่
แหม่นมื้อใด๋เดน้อสิได้กินลาบก้อย งานดองเจ้าท้าวและนาง
จักว่าต่อนจักว่าก้าง นางเอียงอายโลดบ่อเบิ่ง
ก้างติดคออ้ายจนว่าเหิง กว่าสิหลุดออกได้ ยังคึดพ้ออยู่บ่อเซา
ตามท่งนาบ่อมีเจ้า เป็นปีเหงาอีกปีหนึ่ง
เกี่ยวข้าวเหนียวกะคิดถึง เกี่ยวข้าวจ้าวกะคึดพ้อ
หัวใจอ้ายได้แต่หนาว ...........นางเอย
Bookmarks