เย็นลมหนาวมาพานต้องเดือนสิบสองได้พ้นผ่าน
ข้าวสั่งลานมันสั่งต้น กบเขียดหม่นเข้าอยู่ฮู
ขวยกะปูถืกเสียมไง้ ตีนคันแทเป็นหลุมบ่อ
ไผ่ออดอออีแอ้อ้อ คือซออู้พ่อใหญ่สี
ลมพัดตีกอหว้า เอนไปมาปานสิก่น
ใบขุหล่นจากก้าน กองกุ้มใส่ขี้ดิน
ใจถวิลแต่นำซู้ปูทางให้หวังวาด
ตัดสวาทขาดสิ้นไปจ้อยบ่อต่าวมา
เว้ากับลมจ่มกับฟ้า ผลาคนอยู่บ้านป่า
นอนท่งนาเอาผ้าตุ้ม ได้นอนซุ้มไห้ใส่หนาว
แสงเดือนดาวอยู่ฟากฟ้า แทนดวงตาผู้ไปจาก
ฝากแต่ลมฮักไว้ ได้หนาวจ้อยบัดห่างไกล
มีเพียงว่าวไม้ไผ่ได้เป็นเพื่อน เสียงสะนูดังดื้อดื่อ
สังมาคือเสียงออดอ้อน ให้โตเจ้านั้นอ่วยคืน
ฟังฟังไปคือจั่งเสียงสะอื้น ของชายผู้ไร้คู่
ฝากไปกู่กูกเอิ้น หาซู้ผู้ห่างลา
ฝากควมในจากใจล้า กลางท่งนาหม่องอ้ายอยู่
ฝากสะนูว่าวไปข่าวน้อง ว่าทางอ้ายนั้นป่วยใจ
Bookmarks