"ความรัก"....สั่งให้เราสรางสิ่งมหัศจรรย์ แม้แต่ตัวเราเองก็นึกไม่ถึงว่าจะทำได้ เพียงเพราะคำว่า "คนพิเศษ" ในสายตาเขาคนเดียว ใครบางคนพับดาวได้เป็นพันๆ หมื่นๆ ในเวลาชั่วข้ามคืนเพื่อมอบให้กับคนรัก...ในวันแห่งความรักหรือวันเกิด..ใครบางคนตื่นตีสามไปเหมากุหลาบช่อโตที่สุดในโลกเพียงเพื่อมอบให้กับคนรัก...ให้ทันก่อนพระอาทิตย์ขึ้นในเช้าวันสำคัญ..ใครบางคนโทรหาคนรักเพื่อบอกคำว่า"คิดถึง"ทั้งๆที่เพิ่งแยกจากกัน...ใครบางคนรอนแรมข้ามน้ำข้ามทะเล..เพียงเพื่อให้เห็นหน้าเธอแล้วก็กลับ....ทุกความมหัศจรรย์ที่เกิดขึ้น....เกิดขึ้นไม่ได้ถ้าไม่มี "รัก" ความรักทำให้เรากล้าทำ"เรื่องงี่เง่า"ที่เคยเห็นเวลาคนอื่นทำได้อย่างเต็มใจ เมื่อช่วงเวลานั้นผ่านไป...อาจสรางน้ำตาให้ใครหลายๆคน มีสักกี่คน...ที่ช่วงเวลาแห่งความมหัศจรรย์ทำให้เขาทั้งคู่ได้มาสร้างสิ่งมหัศจรรย์ร่วมกัน เพราะยังมีอีกหลายคน...กลับทำสิ่งเหล่านั้นอยู่คนเดียวซ้ำแล้วซ้ำเล่า อย่าลงโทษความรัก...ที่ทำให้เธอทึ่งกับตัวเอง แม้สิ่งที่เราทำอาจจะไม่ได้มหัศจรรย์เทียบเท่ากับทัชมาฮาล...อนุสรณ์สถานแห่งความรักแต่สิ่งที่เราด้มอบให้กับคนรักในความทรงจำที่ผ่านมานั้น.ภูมิใจในตังเองเถิดว่า....มันมหัศจรรย์ที่สุดแล้วถ้าไม่เพราะเขา...เราจะทำด้ขนาดนั้นหรือ..ขอบคุณเขา..ขอบคุณความรักที่สร้างสิ่งมหัศจรรย์ แม้เป็นช่วงเวลาแสนสั้น...แต่มันก็งดงามจนยากที่จะลืม