เดียวดายกลางสายหมอก
โดยหมาน้อย " เฌอเชลง "
ท่ามกลางหัวใจที่สับสน
ไร้ผู้คนเมียงมองหน่ายหลบหนี
เป็นอย่างนี้เนินนานผ่านเป็นปี
ยังไม่มีวี่แววจะชื่นบาน
ละอองหมอกหยอกยวนมวลแมกไม้
ดูดั่งคล้ายใบแช่มชื้นยื่นใจสาน
ละลอยลิ่วทิวหมอกหยอกก่อกาล
ระยิบซ่านสั่นไหวทั่วทรวงใจ
ละอองหมอกหยอกเย้าเคล้าคละคั้น
ลมเหมันต์ผันพริ้วละริ่วไหว
เย็นยะเยือกหยอกยวนปั่นป่วนไอ
ละอองไหวเปลวหมอกช่างหยอกยวน
ควันหมอกขาวปลิวไสวพรหมไปทั่ว
ดั่งฟ้ารั่วหลั่งละออง นองไสว
ปูพร่างพรหม โอ้ลมโอบ หอบอุ่นไอ
ละอองไหว โอเหมันต์หมอกพร่างพลู
ทิวเทือกเขา ดั่งใจวาด ปรารถนา
ขาวเปลื้อนฟ้างามเด่นเห็นสุดหรู
ปรารถนาละอองเลื้อย เยือนฤดู
ดั่งรับรู้คนเหงา มาเอาใจ
เขียนโดยหมาน้อย " เฌอเชลง"
เหงาในคืนหมอกหวั่น สั่นผวา
หนาวอุรา...คลุมเคลือสุดเหลือหลาย
ทำไงเหงา...ในอกจะระบาย
หรือรอจน...ตะวันสายจะสร่างซา
เหงาในคืนพระจันทร์สุดโศกหม่น
เหงาเหลือทนคืนนี้ดูหนักหนา
เหงาปนหนาวหนักหน่วงในอุรา
เหงาหรือหนาวน้ำตาคราหมอกปน
ปุยละออง หมอกพริ่วไหวไหลระย้า
ไฉนตา ฉ่ำแดงระแหงช้ำปี้ป่น
กลัวจะไหลออกมาใจกังวล
กลัวระคนปนเปื้อน "หมอกน้ำตา" โดยหมาน้อย "เฌอเชลง"
อยู่ท่ามกลางสายหมอกที่หมองหม่น
นั่งระคนปนเศร้าเราเหงาหงอย
ตามลำพังนั่งไปใจเลื่อนลอย
พาให้คล้อยปล่อยจิตอนิจจัง
ตกในห้วงพวังค์ดั่งเมฆหมอก
เหมือนมาตอกติดย้ำจำความหลัง
เคยสัญญาเกี่ยวก้อยนั้นยังจำ
กลับมาทำให้เดียวดายสายหมอกครวญ..
>ฟ้าเพียงดิน<
กฎการส่งข้อความ
อ้างข้อความนี้
Bookmarks