ดอกคูนบานประหารใจอ้าย

[วัฒนชัย หาริโร]

หล่านางเอย... ลมหนาวลาบ้านเฮาแล้ว เจ้ายุใสน้อเนื้ออุ่น

ดอกคูน เหลืองทั่วต้น ใสเจ้าบอกสิอ่วยมา

ให้อ้ายนับวันค่อยถ่า ถือสัญญาด้วยใจซื่อ

คือยังบ่เห็นเจ้าต่าวโค้ง คืนบ้านถิ่นเฮา

ผุคอยวันนับมื้อเศร้า ย้านฮักเฮาถูกหักหมุ่น

หรือว่าบุญอ้ายบ่ฮอด พอสิกอดฮ่วมนาง

มองไปใสกะอ้างว่าง หนทางย่างเคยเดินเคียง

เหลือแค่เพียงความหวัง ให้อ้ายยังหายใจได้

หากเธอยังเห็นใจให้ ส่งข่าวคืนบ้างแหน่อุ่น

ว่าอ้ายพอสิได้ลุ้น หรือสิฮ่างฮักเฮา...ละน้อ

เสียงคนลือกะแห่งจ้อ ว่าเจ้าม่วนยุทางไกล

บ่เอาใจหวนคืน บ้านนาเฮาที่เคยเว้า

อ้ายคนรอกะยังแห่งเศร้า ฟังคนเว้าแล้วสิป่วง...เด้น้อ

อยากสิขอฟังคำ จากปากเธอคนเดียวนั้น

ว่าลืมวันของเฮาแล้ว ละบ้อเนื้อผุอุ่น

ให้กลับมาส่งข่าวบ้าง สงสารอ้ายผุคอยแหน่เด้อ...น้องสาวเอย