สมัยที่ผมทำงานโรงงาน ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง ตอนเย็น ๆ ก็จะตั้งวงดื่มกัน เจ้าหมอนี่จะบอกว่าไม่ค่อยมีเงิน แต่ได้ข่าวว่าส่งเงินกลับบ้านเป็นประจำ ผิดกับผมที่เพื่อน ๆ ในกลุ่มมักจะปล่อยข่าวว่าพ่อแม่ผมมีฐานะ ก็จึงกลายเป็นธนาคารเคลื่อนที่ให้เพื่อนได้หยิบยืม แม้ตัวผมจะอดก็ตามเพราะเป็นคนขี้สงสารคน
บางครั้งก็แอบมาเด็ดเอายอดผักตำลึงข้างรั้วโรงงานไปต้มกินกับปลาร้าบองที่อัดใส่ขวดโอวัลตินมาจากบ้าน เด็ดทุกวันจนผักตำลึงแตกยอดไม่ทัน ข้าง ๆ กันนั้นก็มีต้นกระถินสองสามต้น ก็เด็ดจนยอดกุดเหมือนกันเพื่อไปกินกับปลากระป๋อง ส่วนผักบุ้งหน้าป้อมยามแม้จะทอดยอดยาวน่ากิน แต่ก็ไม่กล้าเก็บมากิน เพราะกลัวพวกยามไปเยี่ยวใส่ในตอนกลางคืน
ไอ้เพื่อนตัวแสบมันก็ฉลาด เวลามันจะมาใช้คืนเรา แทนที่มันจะมาในรูปเงินสดให้เราสามารถแปรรูปเป็นอาหารการกินได้ กลับกลายมาเป็นเมรัยแทน...
เพื่อน : เฮ้ย..พล... วันนี้สิ้นเดือนข้าซื้อเหล้า โซดา น้ำแข็ง กับแกล้มอีกเพียบมาฝากเอ็ง ส่วนบุหรี่นี่ของข้า
ผมก็นั่งกินกับมัน เพราะนาน ๆ จะได้กินของฟรีจากมันซักที พอกินเสร็จผมก็ทวงเงินจากมัน...โอ้..มันหักเอาค่าเหล้า ค่าน้ำแข็ง โซดา ค่ากับแกล้ม แถมด้วยบุหรี่อีกต่างหาก ในฐานะที่ผมหลวมตัวไปกินและสูบบุหรี่กับมัน....ก่อนที่มันจะคืนเงินส่วนที่เหลือใช้หนี้ผม
แหม....แสบจริง ๆ....สรุปคือที่ผมกินไปทั้งหมด...ก็เงินของผมทั้งนั้น....
เรื่องนี้ผ่านมาเกือบ 20 ปี แต่ก็มีเรื่องราวซ้ำ ๆ ที่ทำให้หวลคิดถึงเรื่องนี้เสมอ ๆ
อ้างข้อความนี้
Bookmarks