" โลโบ้ " ราชาหมาป่าแห่งเคอร์รัมพาว์

[อ้ายทิดใจ]

โลโบ้เป็นหมาป่าที่อยู่ในอเมริกา อาศัยอยู่ใกล้เขตปศุสัตว์ที่เมืองเคอร์รัมพาว์ รัฐนิวแม็กซิโก



เรื่องนี้เกิดในปี ค.ศ.1890 โลโบ้ซึ่งชาวบ้านแถวนั้นเรียก เป็นจ่าฝูงหมาป่าที่จับสัตว์เลี้ยงได้แก่ วัว แพะ และแกะ ไปกินเป็นอาหารทุกวัน โดยปกติหมาป่าจะเลือกจับสัตว์ตัวที่อ่อนแอกินเป็นอาหาร แต่โลโบ้ไม่เป็นเช่นนั้น มันเลือกจับเฉพาะตัวที่แข็งแรง ทำให้เจ้าของฟาร์มร่วมกันปราบแต่ก็ปราบไม่สำเร็จ แม้จะจ้างคนมาปราบด้วยวิธีการต่างๆก็ยังไม่สำเร็จ คนบางคนที่นั้นจึงเชื่อว่ามันมีวิญญาณร้ายสิงสถิตอยู่



ด้วยค่าตัวจำนวน $1,000 (มากกว่าค่าตัวของโจรในสมัยนั้นหลายคน) ทำให้Ernest Thompson Seton ซึ่งเป็นจิตรกรก็สนใจงานนี้ ปกติซีตันจะชอบวาดรูปสัตว์ป่า ดังนั้นเขาจึงต้องสังเกตชีวิตสัตว์ป่า ทำให้เขาเข้าใจพฤติกรรมของสัตว์ป่า โดยเฉพาะหมาป่าที่เขาชอบเป็นพิเศษ



ในตอนครั้งแรกที่เริ่มงาน เขาใช้วิธีวางยาพิษไว้ที่ก้อนเนื้อจำนวน ๕ ชิ้น ด้วยกรรมวิธีที่ละเอียด และไม่ให้มีกลิ่นมนุษย์เล็ดลอดไปสู่ชิ้นเนื้อและภาชนะที่ใส่ เนื้อดังกล่าว หลังจากน้ันจึงนำไปวางไว้ในเส้นทางที่โลโบ้เดินผ่านประจำ ในวันรุ่งเช้าเขาก็พบว่าก้อนเนื้อทั้งหมดหายไป เขาดีใจและติดตามไปแต่พบว่าก้อนเนื้อทั้งห้าก้อนมีมูลของมันอยู่บนก้อนเนื้อชิ้นหนึ่ง โลโบ้ต้ังใจจะหยามและดูถูกแผนที่ซีตันทำไว้



ครั้งที่สอง Seton ได้ซื้อกับดักรุ่นใหม่ล่าสุด ด้วยพฤติกรรมของหมาป่าที่เขาทราบคือมันจะเดินผ่านเส้นทางเดิมประจำ และเมื่อเจอกับดักมันก็จะอ้อมออกข้างทาง เขาจึงนำกับดักไปวางไว้บนเส้นทางชุดหนึ่ง ส่วนที่เหลือวางไว้ข้างเส้นทาง และทำการกลบกลิ่นอย่างดีทุกขั้นตอน วันรุ่งเช้าเขาก็พบว่าจากร่องรอย เมื่อโลโบ้เจอกับดักมันเดินถอยหลัง และกับดักทุกอันทำงานโดยที่มีก้อนหินซึ่งมันคาบไปวางอยู่ในกับดัก ซีตันถูกหยามครั้งที่สอง ซีตันพบว่าเขาเจอคู่แข่งที่ฉลาดเป็นอย่างมากเข้าแล้ว



เกือบสองเดือนต่อมา ในช่วงฤดูหนาวขณะที่ซีตันออกไปตั้งแคมป์ เขาพบว่ามีรอยเท้าของหมาป่าตัวหนึ่งที่ออกนอกเส้นทาง ปกติหมาป่าจะไม่ทำเช่นนั้นแสดงว่าต้องเป็นหมาป่าตัวโปรดของโลโบ้ เขาพบจุดอ่อนของโลโบ้เข้าให้แล้ว และเมื่อสืบต่อไปพบว่าหมาป่าตัวดังกล่าวเป็นเพศเมียที่ชื่อว่า “บลังก้า”



วันต่อมา Seton วางกับดักใหม่แต่คราวนี้เขาวางกับดักไว้ ๒ ชุด ชุดหนึ่งเป็นรูปลูกศรบนเส้นทางเดินประจำ อีกชุดวางไว้กับเหยื่อที่อยู่นอกเส้นทาง วันรุ่งขึ้น Setonมาดูและพบว่าสำเร็จ เหยื่อและกับดักหายไป มันถูกลากไปแล้ว และเมื่อ Setonและผู้ช่วยตามมาเจอจึงพบว่าบลังก้าติดกับและนอนระโหยโรยแรงอยู่ เมื่อมันยืนพวกเขาจึงใช้บ่วงเชือกคล้องคอแล้วดึงจนมันเสียชีวิต โลโบ้ซึ่งเฝ้าอยู่ห่างๆก็ไม่สามารถทำอะไรได้และวิ่งหายไป



ในคืนนั้น โลโบ้เห่าหอนด้วยเสียงอันโหยหาและไม่ทรนงเหมือนเก่าก่อน ซีตันรู้ได้ถึงพฤติกรรมดังกล่าว และรู้ว่าเขามาถูกเส้นทางแล้ว วันรุ่งขึ้นเมื่อ Seton ตื่นและออกมานอกบ้านก็พบว่าเต็มไปด้วยรอยเท้าของโลโบ้ เหมือนมันกำลังหาอะไรอยู่ ทำให้ซีตันเริ่มรู้สึกผิด และเห็นอกเห็นใจโลโบ้ แต่ก็เดินหน้าแผนจับโลโบ้ต่อ โดยการวางกับดักชุดใหม่พร้อมกับลากซากของบลังก้าที่ตายแล้วไปรอบๆกับดัก



ในที่สุดวันที่ ๓๑ กุมภาพันธ์ ค.ศ. ๑๘๙๔ โลโบ้ก็ติดกับของ Seton โดยที่ทั้ง ๔ ขามีกับดักติดอยู่ทุกขา ผู้ช่วยซีตันจะฆ่ามันในทันที แต่ซีตันห้ามไว้และจับมันมาขังที่บ้านโดยการล่ามโซ่ไว้ หลังจากถูกจับมันก็รู้สึกสับสนและเซื่องซึม ซีตันพยายามป้อนข้าวป้อนน้ำให้กับมัน แต่โลโบ้ก็ไม่ยอมกินอาหารแม้แต่น้อย และในคืนนั้นเองโลโบ้ก็ตายลงด้วยสภาพร่างกายที่ดูย่ำแย่และทุกข์ตรม ปิดตำนานโลโบ้หมาป่าผู้ทรนงแห่งเคอร์รัมพาว์



หลังจากงานเขียนของซีตันเผยแพร่ ด้วยความรู้สึกผิดและแรงสะท้อนกลับในหลายรูปแบบเขาจึงกลายมาเป็นนักอนุรักษ์ และเป็นตำนานหนึ่งที่ทำให้อเมริกาสนใจเรื่องการอนุรักษ์สัตว์

เรื่องราวดังกล่าวจะสอนใจให้เราเห็นถึงความยะโสโอหังของมนุษย์ ความอยากเอาชนะ และความคิดที่ว่าทรัพยากรเป็นเพียงของมนุษย์

<โอเคเนชั่น>

[lungyai1123]

ขอบคุณสิ่งดีที่ได้รับจากบ้านมหาแห่งนี้ครับ