เมื่อยามตะวันรอนตอนใกล้ค่ำ
ขาประจำกับแกล้มคือความเหงา
นั่งคลอเคลียสนุกได้เพียงเบาเบา
ความเงียบเหงาเคล้าคลอธรรมดา

เพราะเวลายืดยาวคราวทุกข์โศก
เหมือนดังโลกหยุดหมุนที่เขาว่า
ช่างยาวนานยืดหยาดมาตรเวลา
ไม่รู้เลยว่าคนที่เหงาเศร้าหรือไร

ยามยิ้มได้เหตุใดให้น้อยนิด
ช่างคอยปิดคิดตัดทอนกันอยู่ได้
น่าจะเห็นใจบ้างคนทางไกล
ที่มีให้คือคอยหักลบกลบเวลา

คนเขาว่าเวลาเท่ากันหมด
ไม่ได้ลดไม่ได้เกินเดินใต้ฟ้า
ก็รับรู้ได้ทุกอย่างยามหลับตา
เพียงแต่ว่าต่ำต้อยน้อยใจตัว ...