-
ดูแลตรวจสอบเนื้อหา
น้อยใจ...ตัวเอง...
เมื่อยามตะวันรอนตอนใกล้ค่ำ
ขาประจำกับแกล้มคือความเหงา
นั่งคลอเคลียสนุกได้เพียงเบาเบา
ความเงียบเหงาเคล้าคลอธรรมดา
เพราะเวลายืดยาวคราวทุกข์โศก
เหมือนดังโลกหยุดหมุนที่เขาว่า
ช่างยาวนานยืดหยาดมาตรเวลา
ไม่รู้เลยว่าคนที่เหงาเศร้าหรือไร
ยามยิ้มได้เหตุใดให้น้อยนิด
ช่างคอยปิดคิดตัดทอนกันอยู่ได้
น่าจะเห็นใจบ้างคนทางไกล
ที่มีให้คือคอยหักลบกลบเวลา
คนเขาว่าเวลาเท่ากันหมด
ไม่ได้ลดไม่ได้เกินเดินใต้ฟ้า
ก็รับรู้ได้ทุกอย่างยามหลับตา
เพียงแต่ว่าต่ำต้อยน้อยใจตัว ...
กฎการส่งข้อความ
- You may not post new threads
- You may not post replies
- You may not post attachments
- You may not edit your posts
-
กฎฟอรั่ม
Bookmarks