ย่ำค่ำของวันศุกร์สุด
สัปดาห์ที่ผ่านมา เขมราฐเดินทางกลับจากปฏิบัติภารกิจที่จังหวัดอ่างทอง
โดยสารมากับรถตู้ อนุสาวรีย์ - อ่างทอง ลงที่วิภาวดีเพื่อจะต่อรถแท็กซี่เข้าที่พัก
เขมราฐมีสัมภาระเป็นกระเป๋าเดินทางแบบล้อลากใบใหญ่ กระเป๋าเอกสาร กระเป๋า
สะพาย และถุงผลิตภัณฑ์สมุนไพรอีกถุงใหญ่หนึ่ง น้ำหนักรวมกันทั้งหมด ไม่น่าต่ำ
กว่า 20 กก. ฝนตกปรอย ๆ ยืนรอแท็กซี่ อนิจจาแท็กซี่ไม่ว่างเลย ยืนประมาณครึ่ง
ชั่วโมง มีแท็กซี่ขับปราดมาจอดให้ผู้โดยสารลงต่อหน้า เขมราฐดีใจเป็นที่สุด เพราะ
ตอนนั้นขาเริ่มชาด้วยอาการเหน็บ และยุงกัด เขมราฐรอให้ผู้โดยสารลงแล้วจะเข้าไป
เจรจา พอผู้โดยสารลงแล้วกำลังจะก้าวเข้าไปเปิดประตูรถแท็กซี่ ปรากฎว่ามีบุรุษหนุ่ม
คนหนึ่ง ชิงตัดหน้าไปเปิดแล้วพูดคุยกับแท็กซี่คันนั้น ชายหนุ่มผู้โดยสารที่ลงจากรถ
หันมามองหน้าเขมราฐที่ยืนถือกระเป๋าหน้าเจื่อนอยู่ แล้วหันไปบอกกับบุรุษหนุ่มคนนั่น
ว่า "คุณ น้องผู้หญิงคนนี้เขารออยู่ไม่เห็นหรอ ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย" เขมราฐหันไป
ยิ้มพร้อมกับขอบคุณเขา "คุณมาด้วยกันหรือเปล่าครับ" เขาถามเขมราฐ "ไม่
ค่ะ ฉันไม่เห็นว่าเขามาจากไหน" เขมราฐตอบเขา แล้วบุรุษหนุ่มคนนั่นไม่สนใจเข้าไป
นั่งในรถแล้วลดกระจกลงมาตะคอกกลับว่า "ไอ้...เือก" แล้วก็ให้แท็กซี่ขับออกไป
ทันที โอ้ว..พระเจ้าจอร์จ ชายใจดีที่เจ็บแค้นแทนเดินจากไป แท็กซี่คันนั้นพาบุรุษใจ
ร้ายจากไป เขมราฐยืนเดียวดายท่ามกลางสายฝนปรอย ๆ และยุงที่แสน
ร้ายกาจต่อไป มีเพียงกระเป๋าเดินทางยืนเป็นเพื่อน
อ้างข้อความนี้
Bookmarks