คำนางอมิตตากับพราหมณ์เฒ่าคุยกันฯ

[จำปา]

เนื่องจากไปเห็นในหนังสือเก่าๆเล่มหนึ่งของเฒ่าพ่อกะเลยเอามาลงไห่พี่น้องอ่านค่ะ เป็นตอนที่พราหมณ์ชูชกเว้าเกี้ยวนางอมิตตา
บางเทือกะอาจเคยได้ยินจากหมอลำแน เทศน์แหล่แหนะ

คำนางอมิตตา
..ฉันบ่เอาดอกข้า สามีมันลำบาก
ยากนำการหาบน้ำ หาเข่าใส่งาย
เอาผัวชายมาไว้ หนักใจทุกเช้าค่ำ
ไปนำสวนและฮั้ว กลัวย้านแต่เผิ่นซัง
ถึงเมื่อแลงแล้วตั้ง หาว่าสุงสิง
หาว่าหญิงไปเลาะ ลอบหาชายชู้
บ่เหลียวดูหลังหน้า กลับมาตั้งแต่ด่า หาไม้ค้อนตีฆ่าด่าแทง
ถึงเมื่อแลงแล้วเอิ้น เชิญหมู่วงศา
เจระจางบงัน แจกปันนาฮั้ว
ฉันมากลัวเป็นฮ้าง ชาวเมืองเขาสิหู่ม
อยู่ผู้เดียวล้าๆ บ่คองถ่าบักฮ่าใดฯ(ขออภันค่ะในหนังสือเขียนแบบนี่อีหลี อิอิ)

คำพราหมณ์
..โอนอนางเอ๋ย ไผบ่อมีคู่ซ้อน เทียมบอนเคียงสอง
คือดังกองโทนตบ ขาดหนังลิวฮ้อย
แม่นสิคอยคองถ่า หมดราตรีมีม่วน
หนังบ่นวลบ่อแจ้ง หนังแห้งบ่อซ่อยดึง
เพราะหญิงขาดที่พึ่ง หมดที่ปรึกษา
ไผสิหาปูปลา หมู่อาหารมาเลี้ยง
บ่อมีผัวเฮียงข่าง ถ่างโพนหม่นป่า
นางสิอยู่ล้าๆ คองถ่าบักฮ่าใดฯ



มีตอนต่อไปค่ะเดียวจะเอามาลงไห่อ่านเรื่อยๆค่ะ