เป็นจังได๋น้อหล่าบ่คืนนาซ้ำตี้อุ่น ไปอยู่ในกรุงเทพฯพุ้นซิลืมหน้าพุอยู่หลัง ละบ้อ
บ่คิดคราวก่อนครั้งที่เคยย่างกลางสายฝน แม่นไปดนจังลืมหนุ่มนาพุคอยเจ้า
เพียรถามหาซุแลงเซ้าเทียวเมือเฮือนหาพ่อแม่ พอได้แลหล่ำหน้านางน้องแม่นบ่เห็น
เบิ่งตะเวนยามแลงค้อยสายลมวอยใจอ้ายห่วง คึดฮอดเด้คึดฮอดพุอยู่เมืองหลวงยามได๋น้อน้องหล่าซิคืนบ้านถิ่นอีสาน......หล่าเอ้ย
ยามได๋ซิเมือบ้านยามได๋ซิเมือบ้านยามได๋ซิเมือบ้าน